Προς τον κ. Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Ιωάννη Τέντε
ΜΗΝΥΤΗΡΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ
Της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών (Π.Ο.Ε.ΣΥ.), που εδρεύει στην Αθήνα, οδός Ακαδημίας αρ. 20, όπως νομίμως εκπροσωπείται από το Διοικητικό Συμβούλιό της
Δύο σχεδόν εβδομάδες μετά την εκτεταμένη και αδικαιολόγητη χρήση χημικών σε βάρος της υγείας των πολιτών, που διαμένουν, εργάζονται και μετακινούνται στο κέντρο της Αθήνας, παραμένει άγνωστη η σύστασή τους κι ούτε έχει διερευνηθεί η ημερομηνία λήξης τους, το επιτρεπτό, ο τρόπος χρήσης καθώς και οι επιβλαβείς επιπτώσεις όχι μόνο σε όσους βρίσκονταν στο τόπο ρίψης, αλλά και σε εκείνους που, κατά τις επόμενες ημέρες, διέρχονταν και ενδεχομένως ήσαν έγκυοι, μικρά παιδιά ή είχαν ευπαθή ή επισφαλή υγεία.
Η κλιμάκωση της απρόκλητης βίας αστυνομικών δυνάμεων που έπληξε τη σωματική ακεραιότητα, την υγεία, τις ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα πολιτών κατά τη διάρκεια ειρηνικών συναθροίσεων διαδηλωτών και απεργών στην Αθήνα την 15η, 28η και 29η Ιουνίου 2011 σημαδεύτηκε από πρωτοφανή, εξευτελιστική και απάνθρωπη μεταχείριση δημοσιογράφων και κορυφώθηκε με τη βαριά σωματική βλάβη του μέλους της ΕΣΗΕΑ Μανώλη Κυπραίου.
Η απειλή ενόργανης βίας και η ρίψη χημικών και κροτίδων κρότου-λάμψης με στόχο δημοσιογράφους απέδειξε ότι η αστυνομική βία δεν ήταν μόνο ανομιμοποίητη και για αυτό παράνομη καταλύοντας τα συνταγματικά όρια σεβασμού των ατομικών ελευθεριών και θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά πυροδοτούσε και πολλαπλασίαζε τη βία άλλοτε ως άμυνα και άλλοτε ως συνέπεια δίκαιης οργής. Από τα γεγονότα προκύπτει ότι για την Ελληνική Αστυνομία, όταν αναλαμβάνει δράση, βρίσκονται σε κατάσταση αναστολής και ανυπαρξίας θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος, Διεθνών Συνθηκών και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για τις ελευθερίες και τα εν γένει ανθρώπινα δικαιώματα.
Το συμπέρασμα τούτο συνάγεται από ορισμένα εκ των γεγονότων που στη συνέχεια με συνοπτικό τρόπο περιγράφουμε:
• ΤΗΝ 15η ΙΟΥΝΙΟΥ 2011 ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΩΡΑ 16.45΄ ΑΝΔΡΕΣ ΤΩΝ ΜΑΤ ΣΥΝΕΛΑΒΑΝ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟ, χωρίς τις διαδικαστικές εγγυήσεις του άρθρου 6 παρ. 1 του Συντάγματος, που επιτρέπουν τη σύλληψη μόνο αν στη συγκεκριμένη περίπτωση διέπραττε ο εν λόγω δημοσιογράφος αδίκημα που υπάγεται στην αυτόφωρη διαδικασία. Από σύμπτωση το περιστατικό καταγράφηκε από κάμερα τηλεοπτικού σταθμού που εκείνη τη στιγμή αναμετέδιδε σε απευθείας σύνδεση τα όσα διαδραματίζονταν στη πλατεία Συντάγματος, αναγράφοντας στο τηλεοπτικό του πλάνο την ακριβή ώρα (16.45΄), κατά την οποία ο Απόλλωνας Λιακόπουλος φαίνεται να υποβάλλεται σε εξευτελιστική μεταχείριση, δεμένος πισθάγκωνα, με σχισμένα τα ρούχα του και κατεβασμένο το παντελόνι, εκτεθειμένος σε μία διαρκή χλευαστική και προσβλητική συμπεριφορά. Το δικαστήριο απάλλαξε τον Απόλλωνα Λιακόπουλο από τις κατηγορίες που του αποδόθηκαν, παρέβλεψε όμως το αδίκημα της ψευδομαρτυρίας του συλλαβόντος αστυνομικού, ο οποίος, ενώ στην ένορκη κατάθεσή του κατά την προανακριτική διαδικασία κατέθεσε ότι τα επίμαχα περιστατικά έλαβαν χώρα στις 13.50’ (θέλοντας έτσι προφανώς να στηρίξει την κατηγορία περί δήθεν διατάραξης της κοινής ειρήνης, αφού ήταν γνωστό ότι την ώρα εκείνη -13.50’- έλαβαν πράγματι χώρα επεισόδια μεταξύ ομάδων «κουκουλοφόρων» και δυνάμεων της αστυνομίας), στη συνέχεια, κατά την ακροαματική διαδικασία (όταν πλέον γνώριζε ότι η πραγματική ώρα των επίμαχων περιστατικών -16.45’- είχε καταγραφεί από τις τηλεοπτικές κάμερες) αναγκάστηκε να μεταβάλει τα όσα είχε καταθέσει και να δηλώσει εντέλει την αληθή ώρα. Τα όσα συνέβησαν κατά τη σύλληψη του δημοσιογράφου Απόλλωνα Λιακόπουλου στοιχειοθετούν προφανώς τα αδικήματα της παράνομης βίας και κατακράτησης, ενώ η υποβολή του σε εξευτελισμό και ταπείνωση τέτοιου βαθμού ξεπερνά το αναγκαίο μέτρο κάθε μέσου δικονομικού καταναγκασμού. Πάντως, η τύχη της προφανώς αποδεδειγμένης ψευδομαρτυρίας του αστυνομικού ήταν αυτή που επιφυλάσσει συνήθως η εύνοια της οποίας απολαμβάνουν τα αστυνομικά όργανα όταν αντιπαρατίθενται σε πολίτες σε ανάλογες συνθήκες.
• ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ, 29 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011 ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΩΡΑ 14.00, Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΣ ΤΗΣ ΕΣΗΕΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΡΙΜΗΣ, ερχόμενος από την πλευρά της οδού Όθωνος προς το κενό εκείνη την ώρα από πολίτες τμήμα της λεωφόρου Αμαλίας και επιδεικνύοντας τη δημοσιογραφική του ταυτότητα σε μία από τις διμοιρίες ζητώντας να σταματήσουν τις επιθέσεις και το βομβαρδισμό με τα χημικά, δύο-τρεις πάνοπλοι και εύσωμοι αστυνομικοί του επιτίθενται, τον υβρίζουν, τον σπρώχνουν και τον κλωτσούν. Οι εν λόγω αστυνομικοί δεν έφεραν διακριτικά, ενώ ο επικεφαλής της διμοιρίας αρνήθηκε να δηλώσει το όνομά του. Ως αποτέλεσμα αυτής της επίθεσης, ο εν λόγω δημοσιογράφος υπέστη κάταγμα της κεφαλής της κερκίδας του αριστερού του χεριού.
• ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ, 28 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011 ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΩΡΑ 18.00, ΕΝΩ ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΠΡΟΗΓΗΘΕΙ ΕΙΧΑΝ ΚΑΤΑΛΑΓΙΑΣΕΙ, Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΣΗΕΑ ΣΠΥΡΟΣ ΧΑΛΙΚΙΑΣ, διερχόμενος από τη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και Ομήρου, αντιλήφθηκε ότι μία ομάδα αστυνομικών της ομάδας ΜΑΤ-ΥΑΤ, επιχείρησε να προσαγάγει βίαια και εν μέσω έντονων αποδοκιμασιών από τους λοιπούς διερχόμενους δύο πολίτες που απλώς βάδιζαν πίσω του. Ο δημοσιογράφος επιχείρησε να καταγράψει το περιστατικό με τη φωτογραφική του μηχανή και, όταν η κίνησή του αυτή έγινε αντιληπτή, οι αστυνομικοί αφού τον ακινητοποίησαν βίαια του πήραν τη μηχανή και (παρά το γεγονός ότι από την πρώτη στιγμή τους γνωστοποίησε τη δημοσιογραφική του ιδιότητα και το μέσο στο οποίο εργάζεται) και εν μέσω ακατονόμαστων ύβρεων, απαίτησαν να σβήσει τις φωτογραφίες. Όταν στη συνέχεια ο δημοσιογράφος απευθύνθηκε στον επικεφαλής της ομάδας των αστυνομικών ζητώντας στοιχεία, εκείνος του είπε να απευθυνθεί στο Υπουργείο και τον απείλησε ότι εάν δημοσίευε φωτογραφικό υλικό θα μηνυόταν.
• ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ, 29 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011 ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΩΡΑ 13.30’, Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΣΗΕΑ ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΥΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ, κατέγραφε με την κάμερά του μία διμοιρία των ΜΑΤ που ανέβαινε προς τη Βουλή. Ένας εκ των αστυνομικών της διμοιρίας αποσχίστηκε από αυτήν και τον πλησίασε σε απόσταση αναπνοής κοιτώντας τον στα μάτια. Ο δημοσιογράφος σταμάτησε τη λήψη, κατέβασε την κάμερά του και τον ρώτησε τι ήθελε. Ο αστυνομικός, αντί απάντησης και όλως απρόκλητα τον χτύπησε με το γκλομπ.
Οι παραπάνω είναι μερικές από τις περιπτώσεις σκόπιμης επίθεσης κατά δημοσιογράφων με σεξιστικό, προσβλητικό, εξευτελιστικό, ταπεινωτικό, απάνθρωπο, βίαιο τρόπο που συνεχίστηκαν μολονότι την 15-6-2011 αστυνομικά όργανα είχαν προκαλέσει στο δημοσιογράφο Μανώλη Κυπραίο βαριά σωματική βλάβη με τη ρίψη εναντίον του χειροβομβίδας κρότου – λάμψης εντός της στοάς της οδού Φιλελλήνων. Ο δημοσιογράφος ασκούσε με επαγγελματική ευσυνειδησία και ευθύνη το καθήκον να καταγράφει τα γεγονότα που διαδραματίζονται εκείνη τη στιγμή χωρίς να συντρέχουν συνθήκες συμπλοκής ή επίθεσης εντός της περιμέτρου που αυτός κινιόταν εκείνη τη στιγμή.
Οι περιστάσεις υπό τις οποίες εκδηλώθηκαν οι ως άνω περιγραφόμενες προσβολές της προσωπικότητας αλλά και οι επικίνδυνες και βαριές σωματικές βλάβες κατά δημοσιογράφων μαρτυρούν την ύπαρξη σκοπού βλάβης και πρέπει να ερευνηθεί αν αυτές οι πράξεις ήταν προσχεδιασμένες προκειμένου να συσκοτιστούν τα αίτια πρόκλησης και επέκτασης των πρόσφατων γεγονότων βίας και καταστροφών στην Αθήνα.
Δεν πρόκειται απλώς για παραβίαση του κανόνα της αναλογίας μεταξύ προσβαλλόμενου αγαθού και προσδοκώμενου οφέλους. Επειδή σε περίπτωση προσχεδιασμένης επιχείρησης δεν αρκεί μόνο η εξέταση της δράσης των αστυνομικών οργάνων αλλά πρέπει να ελέγχεται και τιμωρείται και η δράση εκείνων που έχουν την ευθύνη οργάνωσης και ελέγχου της επιχείρησης, επειδή όπως γίνεται δεκτό σε περίπτωση προσταγής για τη διάπραξη άδικων πράξεων τιμωρείται ως αυτουργός και εκείνος που έχει την ευθύνη της προσταγής, ζητάμε να ελεγχθεί νομίμως η ευθύνη του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, του Αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας, του Διοικητή των μονάδων των Μ.Α.Τ. και κάθε άλλου υπεύθυνου για τις παραπάνω πράξεις και να κληθούν μάρτυρες οι Εμμανουήλ Κυπραίος, Γεώργιος Αυγερόπουλος, Δημήτριος Τρίμης και Σπύρος Χαλικιάς του Γεωργίου, κάτοικος Αθηνών, οδός Αλεξανδρείας αρ. 3, Μάριος Λώλος του Λάμπρου, κάτοικος Αμαρουσίου Αττικής, οδός Φιλικής Εταιρείας και Τούντα.
Για το Δ.Σ. της Π.Ο.Ε.Σ.Υ.
O Πρόεδρος Ο Γενικός Γραμματέας
Γιώργος Σαββίδης Δημήτρης Κουμπιάς
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
«Φτάνει πια. Δεν πάει άλλο, οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, είμαστε υπό διωγμό», επεσήμανε ο Πρόεδρος της ΠΟΕΣΥ Γιώργος Σαββίδης ,στην σημερινή Συνέντευξη Τύπου, που προαναγγέλθηκε η κατάθεση μηνυτήριας αναφοράς εκ μέρους της Ομοσπονδίας κατά του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, κατά του Αρχηγού της ΕΛΑΣ και του Διοικητή των ΜΑΤ για την απρόκλητη σωματική βία κατά δημοσιογράφων και εργαζομένων στο χώρο του τύπου και την εκτεταμένη χρήση χημικών την 28η και 29η Ιουνίου του 2011.
Παρόντες στην συνέντευξη ήταν δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ θύματα της επίθεσης όπως, ο Μανώλης Κυπραίος, ο Γιώργος Αυγερόπουλος, ο Μάριος Λώλος και ο Δημήτρης Τρίμης .
Συγκλονιστική ήταν η μαρτυρία του δημοσιογράφου Μανώλη Κυπραίου, , ο οποίος έχασε την ακοή του από την βίαιη επίθεση των ΜΑΤ. «Δεν μπορώ να σας ακούσω, αλλά μπορώ να σας μιλήσω. Δεν είμαι ικέτης ή ελεήμονας, είμαι αξιοπρεπής . Αν ήταν όλοι αλήτες ρουφιάνοι , δημοσιογράφοι, όπως λένε, ναι είμαι και εγώ ένας αλήτης , ρουφιάνος δημοσιογράφος , γιατί έμαθα να είμαι στο πεζοδρόμιο και να μεταδίδω όλα όσα βλέπω στους συμπολίτες μας , με το όποιο τίμημα», ήταν τα λόγια του συναδέλφου που του απέμεινε μόνο η φωνή, γιατί του στέρησαν την ακοή
Ο Γιώργος Αυγερόπουλος, που για λογαριασμό του «Εξάντα» βρέθηκε σε πολεμικά μέτωπα της υφηλίου, κατήγγειλε την πρωτοφανή, όπως την αποκάλεσε επιθετικότητα που βίωσε, αντίστοιχη με εκείνη της Γένοβας. Με την μόνη διαφορά, ότι εκεί η βία απλωνόταν σ’ όλη την πόλη, ενώ εδώ συμπιέστηκε στα λίγα τετραγωνικά της πλατείας Συντάγματος»
«Πρωτοφανείς ποσότητες απαγορευμένων χημικών, χρησιμοποιήθηκαν εκείνη την ημέρα, γιατί η πολιτική εντολή ήταν σαφής : εκκενώστε την πλατεία» η εκτίμηση του Δημήτρη Τρίμη που βρέθηκε με σπασμένο χέρι. Η μηνυτήρια αυτή αναφορά, είναι αφορμή να ανοίξει δημόσια συζήτηση για τη σχέση Δικαιοσύνης και καταστολής , γιατί «τα Δικαστήρια είναι επιεική απέναντι στην αστυνομική βία» το σχόλιο του νομικού συμβούλου της ΠΟΕΣΥ Τάσου Πετρόπουλου.
ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ της Π.Ο.Ε.ΣΥ
Με την παράκληση να αναρτηθεί, να μεταδοθεί και να δημοσιευθεί.
ΟΜΙΛΙΑ ΜΑΝΩΛΗ ΚΥΠΡΑΙΟΥ
Αγαπητές φίλες, φίλοι και συνάδελφοι
Δεν μπορώ να σας ακούσω αλλά μπορώ να σας μιλήσω. Αυτό λοιπόν θα κάνω τώρα.
Συγχωρήστε με, αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος για να επικοινωνήσω μαζί σας και λυπάμαι που δεν άκουσα τους αγαπητούς συναδέλφους μου να μιλούν.
Είμαστε όλοι εδώ όχι ως ικέτες ή ελεήμονες. Είμαστε αρκετά αξιοπρεπείς όλοι μας.
Είμαστε εδώ για να διαμαρτυρηθούμε.
Έτυχε εγώ να είμαι ο βαρύτερα τραυματισμένος από την αστυνομική βία, που έλαβε χώρα τις τελευταίες δύο εβδομάδες στη χώρα μας. Ευτυχώς δεν ήταν κάποιος νεότερος ή κάποιο παιδί, από τα χιλιάδες που υπήρχαν στις διαδηλώσεις.
Ουσιαστικά το συμβάν συνέβη την στιγμή που κάλυπτα και μετέδιδα τα επεισόδια, όταν μετά από εντολή διοικητή διμοιρίας των ΜΑΤ μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης έσκασε λίγα εκατοστά μπροστά μου αφήνοντάς με κωφό, παρά την επίδειξη της δημοσιογραφικής μου ταυτότητας. Ακολούθησαν και άλλες σκηνές αστυνομικής βίας και παρανομίας εναντίον μου αλλά η παραπάνω είναι η σημαντικότερη και η μοιραία.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως είμαστε κι εμείς μέρος των «παράπλευρων απωλειών» της ανεξέλεγκτης βίας των ΜΑΤ, η οποία κατά την ταπεινή μου άποψη ξεπέρασε κάθε προηγούμενο τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Το ότι δεν είχαμε νεκρούς εγώ το αποδίδω σε θαύμα.
Όλοι οι συνάδελφοί μου, δημοσιογράφοι, φωτορεπόρτερ, τεχνικοί, όπως και οι υπόλοιποι πολίτες πέσαμε θύματα αυτών των ενεργειών που μόνο απέχθεια και προβληματισμό μπορούν να προκαλέσουν για την «ποιότητα» της Δημοκρατίας μας.
Όταν οι αστυνομικές δυνάμεις έριξαν σε μερικές ώρες την 29 Ιουνίου, 2.800 χημικά-όταν συνήθως δεν χρησιμοποιούνται πάνω από 140-τι να σχολιάσει κανείς;
Να ξέρει ο λαός πως όλοι μας, εμείς οι άνθρωποι του τύπου και της ενημέρωσης, από τους δημοσιογράφους και τους φωτορεπόρτερ έως τους τεχνικούς είμαστε αλληλέγγυοι και αποτελούμε αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας. Σαφέστατα υπάρχουν και τα «κακώς κείμενα» αλλά αυτά είναι λίγα και ανούσια μπροστά στην πλειοψηφία των χιλιάδων εργατών του τύπου.
Γιατί κι εγώ εργάτης είμαι. Και εγώ φοβάμαι για το αύριο. Και εγώ έχω απολυθεί. Και εγώ έχω αγχωθεί για το πώς θα τα «βγάλω πέρα». Και εγώ αναρωτιέμαι που θα βρω τα χρήματα να πληρώσω τους λογαριασμούς μου και έχω μείνει ξάγρυπνος από τις σκέψεις.
Γιατί και η δημοσιογραφία στενάζει. Έχουμε κι εμείς ανέργους. Απλήρωτους. Συναδέλφους που υποφέρουν. Δεν ζούμε και εργαζόμαστε σε έναν «αγγελικά πλασμένο κόσμο» όπως πολλοί νομίζουν. Είναι και το δικό μας ψωμί, πικρό.
Ο λαός, οι συμπολίτες μας να ξέρουν πως μας έχουν δίπλα τους. Όχι μόνο γιατί θέλουμε, αλλά και γιατί είμαστε υποχρεωμένοι.
Είμαστε υποχρεωμένοι να προστατέψουμε αυτή την έρημη Δημοκρατία που έχει περάσει τα πάνδεινα στη χώρα μας.
Θέλω να σας πω πως αυτό που με τρόμαξε περισσότερο, είναι η «σιωπή» της πολιτείας απέναντι σε όλα αυτά που έγιναν. Τουλάχιστον βρέθηκε χθες ο υπουργός Δικαιοσύνης κύριος Μιλτιάδης Παπαϊωάννου που ζήτησε μία «συγνώμη» δημοσίως, και τον ευχαριστώ, έστω και τρεις εβδομάδες μετά…
Μια συγνώμη που δεν ανήκει σε μένα μόνο, αλλά σε όλους τους συμπολίτες και συναδέλφους που τραυματίστηκαν αναίτια από τη δράση των ΜΑΤ.
Αγαπητές φίλες, φίλοι και συνάδελφοι
Εύχομαι-και θέλω-να είμαι ο τελευταίος. Δεν λύνονται τα προβλήματα με τη βία. Δεν πρέπει να λύνονται με τη βία. Τα προβλήματα σε μια Δημοκρατία μεταξύ πολιτών και κράτους λύνονται με τον διάλογο. Και πρέπει να λύνονται με τον διάλογο.
Τον λόγο τώρα τον έχει η Δικαιοσύνη η οποία πιστεύω πως θα ξεκαθαρίσει το θολό τοπίο που έχει δημιουργηθεί από την υπέρμετρη χρήση πολλών «τακτικών και πολιτικών χημικών».
Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω για την αμέριστη συμπαράστασή τους το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΟΕΣΥ και της ΕΣΗΕΑ, τον ΕΔΟΕΑΠ και το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ καθώς και όλους τους συναδέλφους μου, που μου έχουν σταθεί σαν πραγματική οικογένεια, νιώθοντας τυχερός μέσα στην ατυχία μου.
Και κλείνοντας, θα ήθελα να απαντήσω στον αξιότιμο αντιπρόεδρο της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής κ. Δημήτρη Ντούμα που έγραψε ότι στις διαδηλώσεις βρίσκονται: «ΔΗΘΕΝ “κοινωνικοί αγωνιστές”, πρεζάκηδες, χαοτικοί, πρόστυχες γυναίκες, ξεπεσμένοι συνδικαλιστές, χούλιγκαν, σκίνχεντ και το κάθε “καρυδιάς καρύδι”, που ερχόταν και “ξεφόρτωνε” μπροστά στους Συναδέλφους μας».
Δεν ήταν τίποτε από όλα αυτά. Εμείς που ήμασταν εκεί ξέρουμε. Και τους παρακρατικούς τους είδαμε και ξύλο φάγαμε και χημικά με τον τόνο εισπνεύσαμε. Και μάλιστα από την καινούργια παραγγελία της ΕΛ.ΑΣ. από την Βραζιλία, τις λεγόμενες «παπαρούνες».
Αξιότιμε κύριε Ντούμα, στις διαδηλώσεις ήταν άνθρωποι του μεροκάματου που βλέπουν πως δεν μπορούν να ζήσουν, νέοι με κατεστραμμένο μέλλον και ηλικιωμένοι που δεν έχουν να φάνε. Οικογενειάρχες. Σαν εσάς, σαν κι εμένα σαν εκατομμύρια συμπολίτες μας.
Και αν ήταν πόρνες ήμουν και εγώ μια πόρνη. Γιατί μπορεί να είναι πόρνες στο σώμα αλλά όχι στην ψυχή.
Αν ήταν «πρεζάκηδες», είμαι κι εγώ ένας «πρεζάκιας». Τρέχει δηλητήριο στο αίμα τους μα όχι στην καρδιά τους.
Και αν ήταν «Σκίνχεντ» είμαι και εγώ «Σκίνχεντ». Και για του λόγου το αληθές μπορείτε να έρθετε σε λίγο καιρό στο νοσοκομείο, όταν λίγο πριν το χειρουργείο θα μου ξυρίζουν το κεφάλι για να μου ανοίξουν το κρανίο να μπουν τα εμφυτεύματα.
Και αν ήταν «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» είμαι και εγώ ένας «αλήτης, ρουφιάνος, δημοσιογράφος» γιατί έμαθα να είμαι στο πεζοδρόμιο και να μεταδίδω όλα όσα βλέπω στους συμπολίτες μου, με όποιο τίμημα…
Σας ευχαριστώ!
Κείμενο Γιώργου Αυγερόπουλου
Έχω καλύψει συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία σε διάφορα μέρη του κόσμου εκτός της Ελλάδας, όπως στην Αργεντινή, την Ιταλία, τη Βολιβία και το Μεξικό. Ειδικά στο Μεξικό, οι αστυνομικοί όπως γνωρίζουν πολλοί, θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι και διεφθαρμένοι. Όμως αυτό που έζησα και κατέγραψα τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες μου χθες Τετάρτη 29/6 στο Σύνταγμα, ξεπερνάει σε αγριότητα κάθε όριο. Η Ελληνική αστυνομία παίρνει δίκαια και με διαφορά το βραβείο βαρβαρότητας. Μιας βαρβαρότητας που καμία σχέση δεν είχε με καταστολή αλλά ήταν ένα συνεχές φλερτ με τον θάνατο.
Από θαύμα δεν θρηνήσαμε νεκρούς. Και ο κ. Παπουτσής θα πρέπει να ανάψει λαμπάδα στον Θεό που πιστεύει, καθώς μόνο στην καλή του τύχη θα πρέπει να αποδοθεί το γεγονός ότι δεν απολογείται σήμερα για θύματα.
Το σχέδιο εκκένωσης της πλατείας Συντάγματος τις δύο τελευταίες μέρες, ήταν ένα “γιουρούσι” όπως εύστοχα παρατήρησε ο Αϊμάν, Ισπανός δημοσιογράφος που εργάζεται για το Al Jazeera. Ένα γιουρούσι, εναντίον όλων και όποιον πάρει ο χάρος. “Μα καλά τι αστυνομία είναι αυτή που έχετε;” με ρώτησε αγανακτισμένος. “Είστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τουλάχιστον ακόμα” μου είπε με νόημα χαμογελώντας.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Περίπου στη 13.30 υπάρχει πολύς κόσμος συγκεντρωμένος μπροστά από την Βουλή. Δεν είναι κουκουλοφόροι. Δεν πετάνε πέτρες. Είναι γέροι, νέοι, γυναίκες, άντρες, φοιτήτριες και φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι που φωνάζουν συνθήματα, ρίχνουν την γνωστή μούντζα προς το κοινοβούλιο, και οι πιο θερμόαιμοι μπροστά – μπροστά άντε να εκτοξεύουν καμιά βρισιά εναντίον των αστυνομικών και να κουνάνε τα κιγκλιδώματα που έχουν στηθεί μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Τίποτα το σημαντικό δηλαδή που να δικαιολογεί αυτό που θα ακολουθήσει. Ξαφνικά από παντού, από δεξιά, από αριστερά και από το κέντρο, αρχίζει μια γενική επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων που απωθούν τους διαδηλωτές προς τα σκαλιά της πλατείας Συντάγματος. Φανταστείτε δηλαδή χιλιάδες ανθρώπους να τρέχουν αλλόφρονες προς ένα στενό άνοιγμα το πλάτος του οποίου δεν ξεπερνά τα δέκα μέτρα. Από πίσω τους τα ΜΑΤ, ρίχνουν μέσα στο πλήθος χειροβομβίδες κρότου λάμψης και δακρυγόνα, προκαλώντας πανικό. Άνθρωποι καίγονται από τις φλόγες, πνίγονται από τα δακρυγόνα δεν βλέπουν μπροστά τους και αρχίζουν να ποδοπατούν ο ένας τον άλλον και να κουτρουβαλούν στα σκαλιά. Υπάρχουν άνθρωποι λιπόθυμοι, άλλοι ποδοπατημένοι μέσ’ τα αίματα. Παρόλα αυτά οι αστυνομικοί δεν αποχωρούν. Χτυπάνε με τα γκλομπς όποιον βρουν μπροστά τους, ανθρώπους δηλαδή που τρέχουν να σωθούν πατώντας ο ένας πάνω στον άλλον.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Πέρα από την δράση των προβοκατόρων η οποία έχει καταγραφεί σε βίντεο και φωτογραφίες που βγήκαν και θα συνεχίσουν να βγαίνουν τις επόμενες μέρες, πέρα από τους μπαχαλάκηδες την δράση των οποίων απεχθάνομαι και διαφωνώ κάθετα, η πέτρα είναι πλέον εύκολο να φύγει από το χέρι οποιουδήποτε, που τον χτύπησαν, τον ψέκασαν, και είναι άνεργος, άστεγος – ναι, υπάρχουν πλέον νεοάστεγοι – και κάθε μέρα γίνεται φτωχότερος χωρίς να βλέπει διέξοδο από πουθενά.
Δεν σας κρύβω ότι φοβήθηκα βλέποντας μια άνευ προηγουμένου αγριότητα να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Ένιωσα τον ίδιο φόβο που έχω νιώσει σε ζόρικες περιοχές του πλανήτη. Ένιωσα τον φόβο του θανάτου. Καθώς νόμιζα πως ήταν η ιδέα μου και πως είχα ξεσυνηθίσει να δουλεύω στην Ελλάδα – έχω να δουλέψω στη χώρα μου από το έτος 2000- ρώτησα παλιούς μου συναδέλφους αν είχαν ξαναζήσει κάτι τέτοιο εδώ. Μου απάντησαν πως δεν είχαν ξαναζήσει κάτι παρόμοιο.
Θα ήθελα λοιπόν ένας λογικός άνθρωπος από το υπουργείο “Προστασίας του Πολίτη” (το βάζω σε εισαγωγικά γιατί πλέον ο τίτλος του μου θυμίζει το Υπουργείο Αγάπης του Όργουελ στο 1984) να μου απαντήσει στις εξής ερωτήσεις:
1. Ποιος έδωσε την εντολή για την γενική επίθεση στις 13.30 και γιατί; Ποιανού ιδέα ήταν να διατάξει τις αστυνομικές δυνάμεις να κυνηγήσουν ένα πανικόβλητο πλήθος που ποδοπατιέται στα σκαλιά πετώντας κρότου – λάμψης και δακρυγόνα χτυπώντας αδιακρίτως, παίζοντας κορώνα γράμματα την πιθανότητα, κάποιος ανάμεσα στους χιλιάδες, να αφήσει την τελευταία του πνοή στην πλατεία.
2. Για ποιο λόγο οι αστυνομικοί δεν σεβάστηκαν το ιατρείο της πλατείας Συντάγματος; Επαγγελματίες γιατροί πνευμονολόγοι και άλλοι, όλοι εθελοντές, φρόντιζαν τραυματίες καθ’ όλη την διάρκεια των συγκρούσεων. Δεν ήταν “κουκουλοφόροι”, γιατροί ήταν. Φώναζαν στους αστυνομικούς “εδώ είναι ιατρείο” αλλά καμία σημασία δεν έδιναν εκείνοι. Αφιονισμένοι, τους έριχναν δακρυγόνα και τους χτυπούσαν. Όπως μας είπε ένας γιατρός “Αυτά δεν γίνονται ούτε στον πόλεμο. Ακόμα και στον πόλεμο υπάρχει ανακωχή για να μαζέψεις και να φροντίσεις τους τραυματίες.” Τα μάζεψαν άρον – άρον οι άνθρωποι και έστησαν το ιατρείο κάτω στο μετρό αλλά ούτε και αυτό γλίτωσε από τις ρίψεις χημικών.
3. Για ποιο λόγο χτυπήθηκαν δάσκαλοι στην Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος; Και αυτοί κουκουλοφόροι; Δεν νομίζω. Τα ΜΑΤ αφού πέταξαν δακρυγόνα στην είσοδο του κτιρίου στην οδό Ξενοφώντος 15, άρχισαν να τους πετούν πέτρες (!) και να ανοίγουν κεφάλια με την ανάποδη του γκλομπ, σύμφωνα με μαρτυρίες των ίδιων. Τρεις τραυματίες, ένας με σπασμένα πλευρά, ένας με ανοιγμένο κεφάλι και ένας με ελαφρά τραύματα στο χέρι. Έλεγαν οι δάσκαλοι: “Όταν μια κοινωνία κακοποιεί τους δασκάλους της βρίσκεται στο κατώτερο σκαλοπάτι που μπορεί να φτάσει”
4. Με ποια λογική οι αστυνομικοί έριξαν χημικά και χτύπησαν ανθρώπους μέσα σε μανάβικα και σουβλατζίδικα στο Μοναστηράκι και στην Πλάκα, προκαλώντας τρόμο σε πελάτες και τουρίστες;
5. Και τέλος κάτι προσωπικό για τον κ. Παπουτσή: Γιατί με χτυπήσατε; Όχι εσείς δηλαδή, ένας από τους άνδρες της αστυνομίας σας. Επειδή όμως εγώ δεν γνωρίζω τον “ανώνυμο” ΜΑΤατζή και γνωρίζω εσάς, θα ήθελα πραγματικά μια απάντηση. Η κατάσταση ήταν σχετικά ήρεμη εκείνη την ώρα και γω τραβούσα με την κάμερα μια διμοιρία των ΜΑΤ που ανέβαινε προς την Βουλή, όταν ένας ξέκοψε από την διμοιρία του, ήρθε προς το μέρος μου και στάθηκε μπροστά μου σε απόσταση αναπνοής. Σταμάτησα να τραβάω και κατέβασα την κάμερα. Με κοιτούσε μες στα μάτια. Του είπα τι θέλει και ως απάντηση εισέπραξα μια, για να θυμάμαι τη μέρα. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει: “Τον Αυγερόπουλο χτυπάς ρε”. Δεν αντέδρασα καθόλου και εκείνος απομακρύνθηκε. Αν είχα αντιδράσει ίσως να τα λέγαμε στο τμήμα όπου θα μου ζητάγατε συγνώμη για την… “παρεξήγηση”. Παρεπιπτόντως: Στην Οαχάκα, όταν με είχαν στριμώξει μαζί με τον κάμεραμάν μου οι Μεξικανοί αστυνομικοί, που όπως είπαμε θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι και διεφθαρμένοι, τους φώναξα “Δημοσιογράφος” και δεν με πείραξαν. Στη χώρα μου τις έφαγα για πρώτη φορά.
JusticeForGreece 
Διαδηλώσεις στην Ελλάδα 2011
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ως διαδηλώσεις στην Ελλάδα τον Μάιο έως και τον Νοέμβριο του 2011, εννοείται σειρά διαδηλώσεων και αντικυβερνητικών κινητοποιήσεων σε δεκάδες πόλεις της Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένου ενός κινήματος ανταπόκρισης στο ισπανικό κίνημα των «Αγανακτισμένων», ενάντια στα οικονομικά μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση σε συμφωνία με εξωτερικούς πιστωτές. Τα μέτρα αποφασίστηκαν ως αποτέλεσμα της κρίσης εξυπηρέτησης του χρέους. Στις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις των «Αγανακτισμένων» κύριο και κοινό γνώρισμα των διαδηλώσεων ήταν ο ειρηνικός χαρακτήρας και η απουσία επιμέρους κομματικών ταυτοτήτων,[1] αλλά ταυτόχρονα έλαβαν χώρα και περισσότερο συνηθισμένες κινητοποιήσεις από συνδικαλιστικούς φορείς και πολιτικές ομάδες, συνοδευόμενες ορισμένες φορές από γενικές απεργίες ή / και συγκρούσεις διαδηλωτών με την Αστυνομία.
Νέο στοιχείο της περιόδου όμως υπήρξε το κίνημα των «Αγανακτισμένων», κατά τη διάρκεια των καθημερινών κινητοποιήσεων του οποίου διεξάγονταν άτυπες λαϊκές συνελεύσεις, με αιτήματα άμεσης δημοκρατίας, καθώς και πρακτικά και ψηφίσματα δημοσίως προσβάσιμα από το Διαδίκτυο.[2][3][4] Βουλευτές ή ηγέτες των κομμάτων της Βουλής εκφράστηκαν απαξιωτικά για τις διαδηλώσεις.[5][6] Λόγω του γεγονότος ότι, οι διαδηλώσεις των «Αγανακτισμένων» ξεκίνησαν κυρίως μέσω της ιστοσελίδας κοινωνικής δικτύωσης Facebook, το φαινόμενο πήρε το όνομα «Ο Μάης του Facebook».[7] Άλλο όνομα που δόθηκε στο φαινόμενο ήταν και «Το κίνημα της πλατείας».[8] Ένα χαρακτηριστικό των κινητοποιήσεων ήταν οι αποδοκιμασίες και ορισμένες φορές οι προπηλακισμοί σε βάρος πολιτικών όλων των κομμάτων. Μεταξύ άλλων, από το ΠΑΣΟΚ αποδοκιμάστηκαν η Σούλα Μερεντίτη, ο Αλέκος Αθανασιάδης, ο Θανάσης Γικόνογλου[9] και ο Νίκος Τσώνης, από τη Νέα Δημοκρατία ο Κωστής Χατζηδάκης (που ξυλοκοπήθηκε), ο Γιώργος Βουλγαράκης, ο Μάξιμος Χαρακόπουλος, ο Κώστας Τζαβάρας και ο Αλέξανδρος Καχριμάνης,[10] από το ΚΚΕ η Λιάνα Κανέλλη[11] και από τον ΛΑΟΣ ο Θάνος Πλεύρης.[12]
Αίτια των κινητοποιήσεων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τον Απρίλιο του 2010 υπογράφηκε μνημόνιο με το ΔΝΤ την ΕΕ και την ΕΚΤ ώστε να καλυφθεί η δανειακή ανάγκη της χώρας (δανειακή σύμβαση Μαΐου 2010). Το Μνημόνιο, το οποίο ακολούθησαν και άλλες συμφωνίες, προέβλεπε εκτεταμένες περικοπές δημόσιων δαπανών και άλλα μέτρα λιτότητας. Αποτελέσματα ήταν η μείωση των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων, το πάγωμα των προσλήψεων, αυξημένη φορολογία και περικοπές σε κοινωνικές παροχές. Ο αντίκτυπος επεκτάθηκε στον ιδιωτικό τομέα με αύξηση της ανεργίας και μείωση της ανάπτυξης. Από την ανακοίνωση των μέτρων αλλά και σε όλο το χρονικό διάστημα εφαρμογής τους, συνάντησαν μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις και οργανωμένες απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις.
Τον Ιούνιο του 2011 κατατέθηκε Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής το οποίο συνάντησε επίσης μεγάλη λαϊκή αντίδραση, απόρριψη από μεγάλη μερίδα της αντιπολίτευσης, αλλά και αντιρρήσεις ακόμα και εντός του κυβερνώντος κόμματος. Αυτό προκάλεσε μεγαλύτερες κινητοποιήσεις οι οποίες ήδη είχαν αναζωπυρωθεί με αφορμή και σε ανταπόκριση του ισπανικού κινήματος των «Αγανακτισμένων».
Συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η πρώτη εξαγγελία για λήψη μέτρων έγινε στις 3 Μαρτίου 2010 και αμέσως ξεκίνησε ένας κύκλος κινητοποιήσεων. Σε διαδήλωση στις 5 Μαρτίου 2010 στην Αθήνα, χτυπήθηκαν ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος από διαδηλωτές ενώ ο πολιτικός Μανώλης Γλέζος ψεκάστηκε με χημικά στο πρόσωπο από την Αστυνομία.[13][14][15] Απεργίες και διαδηλώσεις επαναλήφθηκαν 11 Μαρτίου και 29 Απριλίου. Οι εκδηλώσεις της Πρωτομαγιάς ήταν οι πιο μαζικές των τελευταίων ετών με μεγάλη συγκέντρωση του Π.Α.Μ.Ε. στην πλατεία Συντάγματος και των υπολοίπων συνδικαλιστικών οργανώσεων στην πλατεία Κλαυθμώνος.[16][17] Η πιο μαζική απεργία ήταν αυτή που κηρύχθηκε στις 5 Μαΐου από την ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ και το ΠΑΜΕ, και οδήγησε σε ογκώδες συλλαλητήριο στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, ενώ τρεις υπάλληλοι της τράπεζας Μαρφίν στο υποκατάστημα της οδού Σταδίου σκοτώθηκαν εξαιτίας εμπρηστικής επίθεσης από τρία άτομα κατά τη διάρκεια του συλλαλητηρίου.[18][19][20]
Κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν σε όλη την διάρκεια του 2010 από όλα τα συνδικάτα. Εντάθηκαν πολύ περισσότερο κατά τον Μάιο του 2011 μετά το παράδειγμα της Αραβικής Άνοιξης και των αντίστοιχων κινητοποιήσεων στην Ισπανία.
Κινητοποιήσεις Μαΐου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
30 Μαΐου 2011: Συγκέντρωση του κινήματος των Αγανακτισμένων στην Κεντρική Πλατεία Λάρισας.
Εκκινώντας από τη συγκέντρωση της 25ης Μαΐου 2011 πολλές χιλιάδες Ελλήνων «Αγανακτισμένων» διαδήλωσαν ειρηνικά σε πολλές πόλεις της Ελλάδας με σημείο τριβής τα τεκταινόμενα στην ελληνική οικονομία.[21] Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν και την επομένη παρά την ξαφνική μπόρα που ξέσπασε στην Αθήνα και τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες κατά τόπους στην ελληνική επικράτεια, χιλιάδες διαδηλωτές για δεύτερη ημέρα συγκεντρώθηκαν για να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά σε δεκάδες πόλεις.[22]
Οι συγκεντρώσεις συνεχίστηκαν για αρκετές ημέρες στην Πλατεία Συντάγματος, στον Λευκό Πύργο στη Θεσσαλονίκη και δεκάδες άλλες πόλεις στην Ελλάδα.[23] Ορισμένοι από τους παρευρισκόμενους προχώρησαν σε διαμαρτυρία διαρκείας, διανυκτερεύοντας σε σκηνές.[24] Ακολούθησαν δραστηριότητες με έκδοση ψηφίσματος, επιτροπές καθαριότητας, μεταφράσεις κειμένων και ιατρικές υπηρεσίες από ομάδες γιατρών στις εκδηλώσεις της πλ. Συντάγματος, με ποδηλάτες στον Λευκό Πύργο και διαμαρτυρόμενους στην Πλατεία Γεωργίου Α΄ στην Πάτρα,[25] πλήθος κόσμου διαδήλωσε ειρηνικά. Στη διαδήλωση της Αθήνας συμμετείχαν διάφορες ομάδες δράσης όπως «Δεν πληρώνω», Σύνδεσμοι εκπαιδευτικών, ακόμη και σύνδεσμοι μοτοσυκλετιστών.[26] Επιστολή χαιρετισμό προς τους διαδηλωτές έστειλε ο συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης.[27]
Η πέμπτη κατά σειρά ημέρα των διαδηλώσεων, αφενός διακρίθηκε για τον πανευρωπαϊκό χαρακτήρα της και αφετέρου για το πλήθος κόσμου που συνέρρευσε στις πλατείες δεκάδες πόλεων στην Ελλάδα και εκατοντάδων στην Ευρώπη συνολικά, καθώς θεωρήθηκε «η μεγαλύτερη σε όγκο από την έναρξη της διαμαρτυρίας».[28] Ανάμεσα στα χαρακτηριστικά των διαδηλώσεων της 29ης Μαΐου 2011 ξεχώρισαν η αύξηση των σκηνών για διανυκτέρευση, η διαμόρφωση ομάδας νομικής υποστήριξης και η λειτουργία ιατρείου στην πλατεία Συντάγματος, και στον Λευκό Πύργο η πρόταση για επέκταση των συγκεντρώσεων στην πλατεία Αριστοτέλους και σε άλλες πλατείες της πόλης.[29] Επίσης στη Θεσσαλονίκη συγκροτήθηκαν ομάδες εργασίας για την παρουσία στο διαδίκτυο, τον καθαρισμό και την περιφρούρηση, καθώς και ομάδες ασχολούμενες με ειδικά θέματα όπως είναι οι άνεργοι-συμβασιούχοι, καθώς και ζητήματα παιδείας.[30] Στο Ρέθυμνο, στην Πλατεία Αγνώστου Στρατιώτη οι Ρεθυμνιώτες πρόβαλαν το γνωστό ντοκιμαντέρ Χρεοκρατία.[31] Στην πλατεία Συντάγματος οργανώθηκαν εκθέσεις φωτογραφίας και γελοιογραφικού σκίτσου.[32]
Στις 31 Μαΐου, έβδομη ημέρα διαδηλώσεων στην πλ. Συντάγματος ήταν μαζική, ενισχυμένη από χιλιάδες πολιτών που ενώθηκαν με τους διαδηλωτές μετά την ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη και των πανεπιστημιακών στα Προπύλαια του πανεπιστημίου.[33] Αρκετοί διαδηλωτές αποκλείοντας τις εξόδους της Βουλής, εμπόδισαν την έξοδο βουλευτών και εργαζομένων, η οποία κατέστη δυνατή μέσω του Εθνικού Κήπου,[34] συνοδεία αστυνομικών δυνάμεων και πυροσβεστών, κάτω από τις αποδοκιμασίες του πλήθους.[35] Πολλά από τα ΜΜΕ προσπάθησαν να δώσουν χαρακτήρα αμφισβήτησης του ισχύοντος δημοκρατικού πολιτεύματος στο περιστατικό του μπλόκου της Βουλής στην πλ. Συντάγματος, παρουσιάζοντας αντιδράσεις συγκεκριμένων υπουργών και βουλευτών.[36] Στη Θεσσαλονίκη εκατοντάδες διαδηλωτές διαμαρτυρήθηκαν για το Μνημόνιο, προγραμματίζοντας ταυτόχρονα ποδηλατοδρομία και ενημέρωση και κάλεσμα των κατοίκων της πόλης στη διαμαρτυρία.[37]
Κινητοποιήσεις Ιουνίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κίνημα Αγανακτισμένων στην Πάτρα την 5η Ιουνίου 2011 και η πορεία στις 15 Ιουνίου 2011. Κίνημα Αγανακτισμένων στην Πάτρα την 5η Ιουνίου 2011 και η πορεία στις 15 Ιουνίου 2011.
Κίνημα Αγανακτισμένων στην Πάτρα την 5η Ιουνίου 2011 και η πορεία στις 15 Ιουνίου 2011.
Κατασκήνωση Αγανακτισμένων στην Πάτρα – πλατεία Γεωργίου Α΄
Στη Θεσσαλονίκη έγινε η προγραμματισμένη ποδηλατοδρομία και ενημέρωση πολιτών, ενώ στην Κέρκυρα έγινε νέος αποκλεισμός Ελλήνων και Ευρωπαίων βουλευτών που δειπνούσαν στον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο από διαδηλωτές της πλατείας Δημαρχείου. Οι αγανακτισμένοι πολίτες της Κέρκυρας παρέμειναν στον χώρο εξαναγκάζοντας του βουλευτές να φύγουν με τουριστικό σκάφος από τον χώρο.[38]
Οι διαδηλώσεις και άλλες δράσεις συνεχίστηκαν και τις επόμενες ημέρες στις κεντρικές πλατείες πολλών πόλεων της Ελλάδας.[39][40][41][42][43][44]
Την 3η Ιουνίου, στον κύριο όγκο των διαδηλωτών της πλ. Συντάγματος προστέθηκαν περίπου 3.000 διαδηλωτές που προέρχονταν από το συλλαλητήριο του Π.Α.ΜΕ. στην πλατεία Ομονοίας και πορεία 1.700 μοτοσικλετιστών περίπου από την πλατεία Δημαρχείου στο Περιστέρι.[45] Οι διαδηλώσεις της ενδέκατης ημέρας της 4ης Ιουνίου ξεκίνησαν με συλλαλητήριο κατά των ιδιωτικοποιήσεων που διοργάνωσαν η ΓΣΕΕ η ΑΔΕΔΥ και ομοσπονδίες των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ στην πλ. Ομονοίας, με μικρή ωστόσο συμμετοχή.[46] Στην Πάτρα στην πλ. Γεωργίου Α΄ πέραν της συνέλευσης και άλλων δράσεων, στήθηκε καρναβαλικό άρμα με ομοιώματα του Πάγκαλου και της Μέρκελ.[47] Στην πλατεία Κλαυθμώνος κορυφώθηκαν συγκεντρώσεις των ΛΟΑΤ με εκδηλώσεις που είχαν ως στόχο την προώθηση του μηνύματος για ισότητα και σεβασμό στη σεξουαλικότητα των ανθρώπων.[48]
Κατά την Κυριακή 5η Ιουνίου, ημέρα Πανευρωπαϊκών κινητοποιήσεων, σύμφωνα με τα ΜΜΕ έγιναν «πρωτοφανείς, οι μεγαλύτερες συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» σε όλες, σχεδόν, τις πόλεις της Ελλάδας».[49][50] Σύμφωνα με τον διεθνή τύπο, ο οποίος μέτρησε δεκάδες χιλιάδων διαδηλωτές, οι διαδηλώσεις έγιναν ως διαμαρτυρία ενάντια στο πακέτο διάσωσης της ελληνικής οικονομίας και συγκροτήθηκαν από «άνεργους απόφοιτους και αφυπνισμένους πολίτες που έδωσαν το ‘παρών’ στην πλατεία Συντάγματος».[51] Σύμφωνα με τη γενικευμένη εντύπωση διαδικτυακών εκδόσεων ελληνικών εφημερίδων και άλλων ιστοτόπων ειδήσεων εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων πέρασαν από την πλ. Συντάγματος δίνοντας δυναμικό παρών σε μια ολονύκτια διαμαρτυρία με κεντρικό σημείο αναφοράς τη νεολαία όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά επίσης στη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, τη Λαμία, το Ηράκλειο και δεκάδες άλλες πόλεις.[52][53][54]
Στον απόηχο της μεγάλης συγκέντρωσης της 5ης Ιουνίου, μικρό πλήθος ατόμων, περίπου 2.000 άτομα, συγκεντρώθηκαν όχι για να διαδηλώσουν, αλλά κυρίως για να ακούσουν και να συζητήσουν με τον συνταγματολόγο Γ. Κατρούγκαλο και τους οικονομολόγους Γ. Βαρουφάκη, Δ. Καζάκη, Ε. Τσακαλώτο στην «Ημέρα διαβούλευσης και ενημέρωσης για το χρέος». Αναδείχθηκαν προβλήματα συνταγματικότητας της διεθνούς σύμβασης και αναζητήθηκαν δίαυλοι επικοινωνίας με χώρες που αντιμετωπίζουν τα ίδια οικονομικά προβλήματα.[55] Αναφέρονται, επίσης, δραστηριοποιήσεις σε 53 πόλεις της Ελλάδας.[56] Σύμφωνα με άλλες εκτιμήσεις, στη συγκέντρωση της πλ. Συντάγματος βρέθηκαν περίπου 10.000 άτομα.[57]
Λαϊκές συνελεύσεις και ψηφίσματα ενόψει του ψηφίσματος του αποκαλούμενου Μνημονίου ήταν τα χαρακτηριστικά των συγκεντρώσεων των «Αγανακτισμένων» έως την 11η Ιουνίου με συρρικνωμένο πλήθος ανθρώπων πανελλαδικά, η στήριξη της γενικής απεργίας, το Πανευρωπαϊκό συλλαλητήριο της 12ης Ιουνίου και η απόφαση για τον αποκλεισμό της Βουλής κατά τη 15η Ιουνίου 2011, ημέρα ψήφισης του Μνημονίου στη Βουλή. Η 10η Ιουνίου ήταν ημέρα διαβούλευσης για συνταγματικά και οικονομικά ζητήματα.[58] Κατά την 12η Ιουνίου μικρό πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε στην πλ. Συντάγματος ενόψει της πανευρωπαϊκής διαμαρτυρίας. Χιλιάδες, επίσης, διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν σε δεκάδες πόλεις της Ελλάδας με διαμαρτυρίες και δρώμενα. Η συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης έγινε υπό καταρρακτώδη βροχή.[59][60]
Ογκώδεις διαδηλώσεις στις μεγάλες πόλεις Αθήνα, Θεσσαλονίκη – υπό καταρρακτώδη βροχή – και Πάτρα και μεγάλες κινητοποιήσεις σε δεκάδες πόλεις στην Ελλάδα ήταν ο απολογισμός της 15ης Ιουνίου 2011 από το κίνημα των Αγανακτισμένων, συνδικάτα και πολιτικούς σχηματισμούς.[61] Βίαια επεισόδια εκδηλώθηκαν στην πλ. Συντάγματος και τους γύρω δρόμους με εκτεταμένη χρήση χημικών από τις δυνάμεις των ΜΑΤ, που προσπάθησαν ανεπιτυχώς να διαλύσουν το συγκεντρωμένο πλήθος. Ορισμένοι πολιτικοί φορείς απέδωσαν τα επεισόδια σε οργανωμένη προβοκάτσια. Στο Διαδίκτυο και τα ΜΜΕ κυκλοφόρησε βίντεο που απεικονίζει αστυνομικούς με πολιτικά να συγκεντρώνουν ρόπαλα δίπλα στα ΜΑΤ. Η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών χαρακτήρισε «βάναυση προσβολή για το προσωπικό της αναφορές για δράση κουκουλοφόρων υπό την προστασία των αστυνομικών δυνάμεων».[62][63] Ωστόσο μερίδα του ελληνικού Τύπου είχε προβεί κατά καιρούς σε δημοσιεύματα περί αστυνομικών με πολιτική ένδυση οι οποίοι διεισδύουν συστηματικά σε διαδηλώσεις και ορισμένες φορές συλλαμβάνουν συμμετέχοντες.[64] Στη διαδήλωση αυτή ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος έχασε την ακοή του στα δύο αυτιά από χειροβομβίδα κρότου-λάμψης την οποία έριξαν οι αστυνομικές δυνάμεις σε κοντινή απόσταση. Κατά την προσπάθεια του δημοσιογράφου να μεταβεί πεζός στο νοσοκομείο ξυλοκοπήθηκε από μέλη της αστυνομικής ομάδας ΔΕΛΤΑ.[65][66] Σύμφωνα με μαρτυρία του ίδιου, ο δημοσιογράφος προσπαθούσε να αποτυπώσει με την φωτογραφική μηχανή περιστατικά αστυνομικής βίας αλλά και την παρουσία κουκουλοφόρων με καδρόνια πίσω από τα ΜΑΤ στο υπουργείο Οικονομικών. Τα ΜΑΤ έριξαν την χειροβομβίδα κρότου-λάμψης αφού νωρίτερα είχε επιδείξει την δημοσιογραφική του ταυτότητα στον διμοιρίτη της ομάδας των ΜΑΤ. Το επεισόδιο καταδικάστηκε από το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ και η υπόθεση οδηγήθηκε στον Εισαγγελέα.[67]
Πανευρωπαϊκή διαμαρτυρία για τέταρτη φορά πραγματοποιήθηκε στις 19 Ιουνίου.[68] Την προηγουμένη, κατά την «Ημέρα Λαϊκής Ενημέρωσης και Διαβούλευσης για την Άµεση ∆ηµοκρατία και το Σύνταγμα» συμμετείχαν σε δημόσια προσπάθεια ανάλυσης της άμεσης δημοκρατίας στη σύγχρονη εποχή επιστήμονες όπως ο Γιώργος Αναστασόπουλος, ο Κώστας Δουζίνας, ο Μανόλης Γλέζος, ο Γιώργος Οικονόμου και ο Σταύρος Σταυρίδης από το εγχείρημα των Ζαπατίστα.[69]
Στις 21 Ιουνίου 2011, ημέρα απόδοσης ψήφου εμπιστοσύνης στην ανασχηματισμένη κυβέρνηση του κυβερνώντος κόμματος (ΠΑΣΟΚ), το κίνημα των Αγανακτισμένων, μαζί με τους απεργούς δημοσίους υπαλλήλους συνέχισαν τις κινητοποιήσεις.[70] Ωστόσο η κυβέρνηση με τη σύμφωνη γνώμη Ν.Δ. και ΛΑΟΣ εξήγγειλε την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και του εφαρμοστικού νόμου.[71] Ένταση σημειώθηκε στην πλατεία Συντάγματος, καθώς αστυνομικές δυνάμεις που κύκλωναν Κοινοβούλιο, έκαναν απρόκλητα χρήση χημικών κατά των διαδηλωτών.[72]
Με τον θεσμό των κατά τόπους γενικών λαϊκών συνελεύσεων περισσότερο εδραιωμένο σε δεκάδες γειτονιές και πλατείες την 22η Ιουνίου 2011 οι διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος υποδέχθηκαν τους Σπαρτιάτες Αγανακτισμένους, οι οποίοι κατέφθασαν μετά από τριήμερη πορεία από τη Σπάρτη προκειμένου να ενωθούν με τους διαδηλωτές της Αθήνας,[73] περπατώντας περισσότερα από 240 χλμ.[74]
Εκπρόσωποι των ομοσπονδιών σωμάτων ασφαλείας από όλη τη χώρα (πυροσβέστες, λιμενικοί και αστυνομικοί εν ενεργεία και συνταξιούχοι) βρέθηκαν κατά την 23η Ιουνίου 2011 στην πλατεία Συντάγματος μετά από πορεία στους δρόμους της Αθήνας, επιδίδοντας κατά τη διάρκεια της διαδήλωσής τους ψήφισμα διαμαρτυρίας τόσο στο Υπουργείο Οικονομικών όσο και στη Βουλή, τόσο για την οικονομική εξαθλίωση των εργαζομένων στα σώματα ασφαλείας, όσο και για τις σημαντικές ελλείψεις σε εξοπλισμό που καθιστούν δυσχερές το έργο τους.[75]
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ :
https://el.wikipedia.org/wiki/Διαδηλώσεις_στην_Ελλάδα_2011
Ευρωπαϊκό Δικαστήριο: Παραβίαση ανθρώπινου δικαιώματος η ρίψη δακρυγόνων
Η ρίψη δακρυγόνων εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών και ιδιαίτερα εναντίον μεμονωμένων προσώπων συνιστά παραβίαση του άρθρου 3 της Σύμβασης Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με το οποίο απαγορεύεται η πάσης φύσεως κακομεταχείριση Police should not have used tear gas against a peaceful demonstrator
Σύμφωνα με απόφαση του ΕΔΑΔ συνιστά παραβίαση ανθρωπίνου δικαιώματος η ρίψη δακρυγόνων εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών.
Όπως επισημαίνεται στη σχετική απόφαση, αν και τα δακρυγόνα δεν συμπεριελήφθησαν στον κατάλογο της Διεθνούς Σύμβασης του 1993, για τα χημικά όπλα, των οποίων απαγορεύθηκε η παραγωγή, αποθήκευση και χρήση τους, εντούτοις η Επιτροπή κατά των Βασανιστηρίων του Συμβουλίου της Ευρώπης, έχει τονίσει ότι η χρήση δακρυγόνων σε κλειστούς χώρους αποτελεί μια δυνητικά επικίνδυνη ενέργεια.
Η ρίψη δακρυγόνων εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών και ιδιαίτερα εναντίον μεμονωμένων προσώπων συνιστά παραβίαση του άρθρου 3 της Σύμβασης Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με το οποίο απαγορεύεται η πάσης φύσεως κακομεταχείριση, αποφάσισε το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, εκδικάζοντας την προσφυγή του εκπαιδευτικού Αλί Γκιουνές κατά της Τουρκίας.
Ο 44χρονος σήμερα εκπαιδευτικός Αλί Γκιουνές είχε δεχθεί κατά πρόσωπο δακρυγόνο από την Αστυνομία, κατά τη διάρκεια της συμμετοχής του σε ειρηνική διαδήλωση κατά της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, τον Ιούνιο του 2004 στην Κωνσταντινούπολη.
Παρά τις επανειλημμένες προσφυγές του στην τουρκική δικαιοσύνη, ουδεμία έρευνα για τον εντοπισμό του αστυνομικού που τον είχε ψεκάσει με χημικό έγινε και ο ίδιος δεν κατέστη δυνατόν να δικαιωθεί.
Το Δικαστήριο (ΕΔΑΔ), ωστόσο, καταδίκασε την Τουρκία, για παραβίαση των άρθρων της Σύμβασης που απαγορεύουν την κακομεταχείριση ανθρώπων και τα βασανιστήρια και την υποχρέωσε να καταβάλλει 10.000 ευρώ στον παθόντα καταβάλλοντας επιπλέον και 1.500 ευρώ για δικαστικές δαπάνες. Στο σκεπτικό της απόφασης του Δικαστηρίου υπογραμμίζεται ότι η χρήση δακρυγόνων εναντίον ανθρώπων προκαλεί δυσκολίες στην αναπνοή, ναυτία, εμετούς, σπασμούς στο στήθος και σε ισχυρές δόσεις μπορεί να προκαλέσει, βλάβη στους πνεύμονες και εσωτερική αιμορραγία και ως εκ τούτου συνιστά διακριτή πράξη κακομεταχείρισης και βασανισμού.
SECOND SECTION , CASE OF ALİ GÜNEŞ v. TURKEY, (Application no. 9829/07) JUDGMENT, STRASBOURG, 10 April 2012
Done in English, and notified in writing on 10 April 2012, pursuant to Rule 77 §§ 2 and 3 of the Rules of Court.
Στην Ελλάδα όμως δεν χρησιμοποιήθηκαν μόνο δακρυγόνα αλλά και ασφυξιογόνα!
“Το μεγαλύτερο ΣΟΚ προκαλεί το γεγονός ότι τα χημικά που έριξαν χθες τα ΜΑΤ δεν ήταν δακρυγόνα, αλλά ασφυξιογόνα. Πρόκειται για τις ουσίες CN και CS που προκαλούν πολύ σοβαρές ασθένειες και προβλήματα σε όποιον τα εισπνεύσει. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Πρώτης Γραμμής, τα ασφυξιογόνα, που εισέπνεαν επί δύο μέρες εκατοντάδες πολίτες προκαλούν: άσθμα, εγκεφαλικά οιδήματα, εγκαύματα, καρκίνο, γαστρεντερίτιδα, ακόμα και θάνατο. Μάλιστα, είναι πολύ επικίνδυνο για τις εγκύους, καθώς είναι πολύ πιθανόν αν το εισπνεύσουν να αποβάλλουν. Τα χημικά αυτά είναι 10 φορές πιο επικίνδυνα για όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας. Πρόκειται για ουσίες που η κυβέρνηση είχε δηλώσει ότι θα αποσύρει… Εν τω μεταξύ, οι μάσκες δεν βοηθάνε, γιατί κολλάει πάνω η ουσία αυτή με αποτέλεσμα να εισπνέουν περισσότερο αυτοί που τις φορούν…
Επιπλέον, αίσθηση προκάλεσαν οι καταγγελίες για ρίψη χημικών ακόμα και μέσα στο σταθμό του Μετρό (στάση Συντάγματος), όπου βρισκόταν το Ιατρείο των διαδηλωτών. Γιατροί και διαδηλωτές κατήγγειλαν ότι η Αστυνομία δεν άφηνε τους τραυματίες να εξέλθουν, κατηγορία που αρνήθηκε η κυβέρνηση– δια του υπουργού Υγείας- και η ΕΛ.ΑΣ.
Προβληματισμό προκαλεί η κίνηση των ΜΑΤ να στοχεύουν– σε κάποιες περιπτώσεις- τους διαδηλωτές όταν εκτόξευαν χειροβομβίδες κρότου- λάμψης ή δακρυγόνα. “
“Ο κ. Λουράντος δήλωσε ότι ακόμα και ο ίδιος λιποθύμησε όταν τα ΜΑΤ έριξαν χημικά ακόμα και μέσα στο Μετρό όπου έχουν στηθεί τα πρόχειρα ιατρεία.”
“Χαρακτηρισμένα και απαγορευμένα χημικά όπλα απο το πρωτόκολο της Γενεύης (1969). «Φρέσκο» φιαλίδιο με το απαγορευμένο αέριο CS στα χέρια της εκπροσώπου των οικολόγων-πρασίνων
Έντονη ανησυχία προκαλεί η διαπίστωση ότι η Ελληνική Αστυνομία χρησιμοποίησε και πάλι εχθές, το χημικό αέριο CS και η πληροφορία ότι χρησιμοποιήθηκε και Admisite-DM, αέρια με υψηλή τοξικότητα και μακροχρόνιες συνέπειες στην υγεία.
Το Πρωτόκολλο της Γενεύης (1969) και η Σύμβαση του Παρισιού (1993) ορίζουν ότι αέρια όπως το CS και το Admisite-DM συνιστούν χημικά όπλα και γι αυτό απαγορεύεται η χρήση τους. Καμιά εξαίρεση δεν επιτρέπεται φυσικά ούτε για σκοπούς αστυνόμευσης, αφού βάσει των Συνθηκών απαγορεύονται ακόμη και σε εμπόλεμες περιόδους.”
Περισσότερα εδώ
https://justiceforgreece.wordpress.com/2012/07/11/ευρωπαϊκό-δικαστήριο-παραβίαση-ανθρ/