
γράφει η Χριστίνα Σαλεμή
Στις 8 Σεπτεμβρίου 2018, επί της ευκαιρίας της εγκαινίασης της ΔΕΘ από τον πρωθυπουργό Α Τσίπρα, διοργανώθηκαν στην Θεσσαλονίκη 7 αντικυβερνητικά συλλαλητήρια. Για να μην γίνει αντιληπτή η μαζική οργή του ελληνικού λαού κατά της κυβέρνησης και της πολιτικής της, με εντολή της ίδιας της κυβέρνησης, εμποδίστηκαν οι πολίτες να πλησιάσουν τον χώρο των αρχικών συγκεντρώσεων ή/και να το πλησιάσουν στην προκαθορισμένη ώρα, στην συνέχεια όσοι κατάφεραν να φτάσουν έγκαιρα εμποδίστηκαν να πλησιάσουν το εκθεσιακό κέντρο για να μην ακουστούν, και τέλος, για να μην τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν άλλη φορά αλλά και για να διχαστούν, αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν βίαια και αδικαιολόγητα, σε μια συγκεκριμένη ομάδα διαδηλωτών, την οποία παρουσίασαν μετά ως μικρή ομάδα “ακραίων στοιχείων” , παρότι ούτε μικρή, ούτε ακραία ήταν. Μιλάμε για επιχείριση στρατιωτικού τύπου (απομονώνεις και φιλάς το “κάστρο”, διασπάς τις δυνάμεις του εχθρού και τις διχάζεις), πολύ καλά οργανωμένη και συντονισμένη, που αποδεικνύει ότι υπάρχει το κατάλληλο προσωπικό ικανό να την σχεδιάσει και να την εφαρμόσει άψογα όταν το επιθυμεί η κυβέρνηση. Στην περίπτωση της φονικής πυρκαγιάς στην Ανατολική Αττική λόγου χάριν, τέτοια κυβερνητική επιθυμία δεν υπήρχε, και αυτό έγινε μάλλον επειδή η φονική πυρκαγιά, δεν θεωρήθηκε εχθρός της κυβέρνησης αλλά εχθρός των πολιτών, και ως γνωστόν, οι εχθροί του εχθρού είναι φίλοι. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: άνω των 300ων νεκρών και τραυματιών, απίστευτες περιβαλλοντολογικές, υλικές και άλλες ζημιές. Continue reading →
You must be logged in to post a comment.