Παρά το πλήθος των εμπεριστατωμένων αναλύσεων και στοιχείων από διεθνείς οργανισμούς ότι ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα ουδέποτε υπήρξε υπερτραφής, (το αντίθετο μάλιστα), τόσο ως αριθμός απασχολούμενων σε αυτόν, όσο και ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, εν τούτοις ο χαρακτηρισμός του ως το αδηφάγο τέρας που ξεσκίζει τις σάρκες του ιδιωτικού, που τον απομυζά και τον αποτελειώνει, συνεχίζει να επιζεί και με τον ίδιο αμείωτο ρυθμό να καλλιεργείται και να τροφοδοτεί την ανθρωποφαγία και τη λεηλασία, του ό,τι έχει απομείνει από αυτόν.
Για ακόμα μια φορά παρουσιάζουμε στοιχεία για τα οικονομικά μεγέθη της χώρας μας, που αναποδογυρίζουν την απατηλή εικόνα που κυριαρχεί. Όχι ότι ευελπιστούμε ότι θα αλλάξουν την αίσθηση που έχει στοιχειώσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας, (περίπου οι μισοί προσδοκούν να γιάνουν τη δυστυχία τους με λίγο από το αίμα των δημοσίων υπαλλήλων, και περίπου τα δυο τρίτα πιστεύουν ότι το μηδενικό κράτος θα κάνει ακόμα μεγαλύτερο καλό στην παραπαίουσα υγεία τους), αλλά έτσι να βρίσκονται για όσους στα χρόνια που έρχονται μετανοιώσουν για την ανοησία τους να παραβλέπουν την πραγματικότητα.
Τα γραφήματα που ακολουθούν είναι αλιευμένα από την έκθεση (Σεπτέμβριος 2012) των Dimitri B. Papadimitriou, Gennaro Zezza, Vincent Duwicquet, του Ινστιτούτου Levy, με τίτλο “Current Prospects for the Greek Economy“, την οποία βρήκαμε, ως αναφορά στο The Press Project.
Η μαύρη καμπύλη δείχνει το έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ διαχρονικά, από το 1980 ως το 2012 και αναφέρεται στον δεξί άξονα. Η μπλε τα ίδιο για τα έξοδα, και η κόκκινα για τα έσοδα. Αμφότερες αναφέρονται στον αριστερό κάθετο άξονα. Αυτά για όσους χρειάζονται βοήθεια για να διαβάσουν το διάγραμμα.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη παρατηρητικότητα για να διαπιστώσουμε ότι οι κρατικές δαπάνες
ως ποσοστό του ΑΕΠ παραμένουν ως επί το πλείστον σταθερές στο ~ 45% του ΑΕΠ για δυο περίπου δεκαετίες, από το 1990 ως το 2006, απ’ όπου και αρχίζουν να αυξάνονται λίγο προτού εμφανιστεί η κρίση, ενώ απογειώνονται κατά τη διάρκεια αυτής, λόγω των υφεσιακών πολιτικών. Από την άλλη, τα έσοδα δείχνουν συνεχόμενη ανοδική πορεία μέχρι το 2000, όπου και σταθεροποιούνται κοντά στο 40% του ΑΕΠ. Αυτό δηλαδή που μας λέει το διάγραμμα είναι ότι σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αποδοθεί η κρίση στο σπάταλο ελληνικό κράτος, στο βαθμό που αυτό, ως ποσοστό του ΑΕΠ, ξόδευε τα ίδια πάνω κάτω εδώ και μια εικοσαετία.
Το διάγραμμα αυτό συγκρίνει διαχρονικά τις δημόσιες δαπάνες του ελληνικού κράτους με αυτές μιας πλειάδας άλλων χωρών. Η Ελλάδα αναπαρίσταται από τη χοντρή μαύρη γραμμή. Το χαρακτηριστικό της εικόνας αυτής είναι ότι μέχρι το 2006, η Ελλάδα βρισκόταν κάπου στη μέση, με τη Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία να διαθέτουν σημαντικά μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ τους για κρατικές δαπάνες, με ό,τι αυτές εμπεριέχουν. Οι δαπάνες αρχίζουν να αυξάνουν μετά τη χρονολογία αυτή, για όλες τις χώρες συνολικά. Για την Ελλάδα είναι μεγαλύτερες λόγω ακριβώς του μεγαλύτερου εύρους της λιτότητας και του μεγαλύτερου βάθους της ύφεσης.
Επαναλαμβάνω, ότι το σύντομο αυτό σημείωμα, ουδεμία επίδραση πρόκειται να έχει στην όποια αναστροφή της κοινής γνώμης όσο αυτή βρίσκεται κάτω από την επήρεια ισχυρών δυνάμεων. Απλώς το παραθέτω για την ιστορία και για λόγους συνειδησιακούς.
JusticeForGreece 