Μαρινάκης προς Ν.Χατζηνικολάου: “Στρίμωξε τη Ντόρα. Ζητάει πολλά” (ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ)

Πρωτοφανείς κυριολεκτικά διαλόγους που έρχονται μέσα από τη δικογραφία του εισαγγελικού λειτουργού, αθλητικού εισαγγελέα Αριστείδη Κορέα για τα στημένα παιχνίδια, παρουσιάζει το ΜΑΚΕΛΕΙΟ.

Oι διάλογοι προκύπτουν από απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες που κατεγράφησαν από τον υπερκοριό και έχουν “μουσειακό” χαρακτήρα αφού δεν σχετίζονται με τα στημένα παιχνίδια αλλά παραπληρωματικά προσέγισαν στους κύκλους της διαφθορας από σπόντα. Μέσα όμως από αυτούς, διαπιστώνονται πολλά. Και πρώτα απ’ολα πως έχει στηθεί και δουλεύει το παρασκήνιο, πως γίνονται τα πολιτικά παζάρια, πως γίνονται οι διαλεκτικές “συναλλαγές” και από ποιον λαμβάνουν εντολές δημοσιογράφοι για να “πιέζουν” και να “προειδοποιούν” τους πολιτικούς για να κάνουν το “σωστό” και όχι του κεφαλιού τους.

Η ωραιότερη λέξη της ελληνικής γλώσσας!

Φωτ.: Κωστής Παλαμάς, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Κωνσταντίνος Παρθένης, Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Παντελής Χορν και Σπύρος Μελάς.

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.

«Ποία είναι η ωραιοτέρα λέξις της ελληνικής γλώσσης;» αναρωτιόταν ο Πέτρος Χάρης (Ιωάννης Μαρμαριάδης 1902-1998) πριν από περίπου 80 χρόνια και ξεκινούσε ένα όμορφο δημοσιογραφικό παιχνίδι, δημοσιεύοντας τις απόψεις των σπουδαιότερων λογοτεχνών, δημοσιογράφων αλλά και πολιτικών της εποχής· μιας εποχής κατά την οποία κυρίως ο κόσμος των Τεχνών και των Γραμμάτων ερωτοτροπούσε με τη γλώσσα μας, επηρεασμένος σαφώς από την εθνική πολιτική και τον αστικό εκσυγχρονισμό της σχολικής γνώσης που διαμόρφωνε τη νέα ελληνική γλώσσα.

Θυσίες, Θύτες και Θύματα…

(Ανοιχτή επιστολή στον πρωθυπουργό : “Σταματήστε να μας παραμυθιάζετε”!) 

Γράφει ο ναύαρχος Κωστής Γκορζής

Πριν σκάρτα δύο χρόνια, σε δημόσια ομιλία μου, παρουσία όλης της πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας, είπα μεταξύ άλλων:

“Από τα …πολύ νιάτα μου, μέχρι τα σημερινά ασπρισμένα, όλες οι επετειακές ομιλίες και οι χαιρετισμοί που ακούω ξεκινούν συνήθως με τη φράση «στις κρίσιμες στιγμές που διανύει η Πατρίδα μας…από τη συνεχή τυπική επανάληψη της «κρισιμότητας των στιγμών» επί δεκαετίες, την πατήσαμε σαν τους χωριάτες που δεν πίστευαν τον βοσκό που φώναζε συνεχώς «Βοήθεια ο Λύκος».