1) Να ακυρωθεί ως αντισυνταγματική η επιβολή του ΦΑΠ (φόρος ακίνητης περιουσίας φυσικών προσώπων) τη διετία 2011-2012 ζητεί φορολογούμενος με προσφυγή του στο Συμβούλιο της Επικρατείας.
Η υπόθεση θα εκδικαστεί από το ΣτΕ με τη διαδικασία της πρότυπης δίκης. Δηλαδή, θα συζητηθεί με διαδικασίες «εξπρές» (σύντομο χρονικό διάστημα) και η πιλοτική απόφαση που θα εκδοθεί θα έχει υποχρεωτικό χαρακτήρα για όλες τις εκκρεμείς υποθέσεις ενώπιον των διοικητικών δικαστηρίων.
Συγκεκριμένα, ο πολίτης, ο οποίος, όπως δηλώνει, δεν έχει εισόδημα λόγω «της ραγδαίως πτώσης της επαγγελματικής του δραστηριότητας» προσέφυγε στη δικαιοσύνη ζητώντας να κριθούν αντισυνταγματικά, παράνομα και αντίθετα στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) τα εκκαθαριστικά σημειώματα ΦΑΠ των ετών 2011 και 2012, με τα οποία υποχρεώνεται να καταβάλει για κάθε ένα έτος το ποσό των 14.887 ευρώ.
Ο φορολογούμενος σημειώνει στην προσφυγή του ότι έχει τρία ακίνητα, εκ των οποίων στα δύο έχει την ψιλή κυριότητα και στο τρίτο την πλήρη κυριότητα. Όμως, και τα τρία ακίνητα, όπως υποστηρίζει, δεν του αποφέρουν κανένα εισόδημα.
Επίσης, αναφέρει ότι η επιβολή του ΦΑΠ προσκρούει στο άρθρο 4 του Συντάγματος, το οποίο προβλέπει ότι η επιβολή φόρου επιτρέπεται μόνο εάν υπάρχει φοροδοτική ικανότητα και στην περίπτωση αυτήν πρέπει να είναι ανάλογη με τον βαθμό που υπάρχει. Όπως διευκρινίζει, οι διατάξεις του φορολογικού νόμου που αφορούν τον ΦΑΠ αντιβαίνουν το άρθρο 5 του συνταγματικού χάρτη, καθώς το ύψος του φόρου δεν συναρτάται προς τη φοροδοτική ικανότητα του φορολογούμενου.
Εξάλλου, σημειώνει ότι ο ΦΑΠ είναι αντίθετος στην ΕΣΔΑ, αφού το ύψος του φόρου υπολογίζεται κατά τέτοιον τρόπο που να ισοδυναμεί με στέρηση της ακίνητης περιουσίας, καθώς ο πολίτης καλείται να καταβάλει το σύνολο της αξίας της σε φόρο.
Τέλος, ο φορολογούμενος τονίζει ότι πλέον του ΦΑΠ, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, έχει πληρώσει το Ειδικό Τέλος Ακινήτων (ΕΤΑΚ), το Τέλος Ακίνητης Περιουσίας (ΤΑΠ) και το γνωστό «χαράτσι» μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ (Έκτακτο Ειδικό Τέλος Ηλεκτροδοτούμενων Δομημένων Επιφανειών), κάτι που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην καταβολή, μέσα σε λίγα χρόνια, του ισόποσου της αξίας των ακινήτων σε φόρους.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63923014
ΣΧΟΛΙΟ: Η φορολογική δήλωση αφορά ένα συγκεκριμένο οικονομικό έτος και τα εισοδήματα του. Γι’αυτο ονομάζεται κιόλας “Δήλωση Φορολογίας Εισοδήματος Οικονομικού έτους 2013” πχ και όχι “Δήλωση ετήσιας φορολογίας της υπάρχουσας περιουσίας “. Συνεπώς στο εκκαθαριστικό της εφορίας δεν μπορεί να υπάρχει απαίτηση πληρωμής χρηματικού ποσού πάρα μόνον αν άφορα το εισόδημα του συγκεκριμένου έτους.
Αλλιώς δεν μιλάμε για φορολογία αλλά για αρπαγή της περιουσίας.
2) Φόρος Ακίνητης Περιουσίας: Από την φορολόγηση του Έχειν, στη φορολόγηση του Υπάρχειν!
τοῦ Νικολάου Σταυριανίδη, Ἐφέτου Διοικητικῶν Δικαστηρίων
Ἡ φοροδοτική ἱκανότητα, δέν ταυτίζεται μέ τήν ἁπλῆ δυνατότητα ἀποκτήσεως φοροδοτικῆς ἱκανότητος.
Ὁ φόρος ἀκίνητης περιουσίας, πρέπει νά εἶναι φορολόγηση ὑπαρκτῆς φοροδοτικῆς ἱκανότητος τοῦ ἰδιοκτήτου ἐκ τῆς ἐκμεταλλεύσεως ἀκινήτου.
Ὁ φόρος ἀκίνητης περιουσίας, γιά νά εἶναι συνταγματικός, πρέπει νά μήν συνιστᾶ φορολόγηση τῆς ἀκίνητης περιουσίας καθ’ ἑαυτῆς. Διότι τότε, θά ἦτο φόρος ἐπί τῆς ἁπλῆς δυνατότητος ἀποκτήσεως φοροδοτικῆς ἱκανότητος.
Ἐνδέχεται ὅμως, νά μήν ἀποκτηθῆ καθόλου φοροδοτική ἱκανότητα ἐκ τῆς ἀκίνητης περιουσίας, α) εἴτε ὡς ἐκ τῆς φύσεως τοῦ ἀκινήτου, β) εἴτε λόγῳ ἐξωγενῶν περιστάσεων ὅπως μία γενική οἰκονομική κρίση, γ) εἴτε ἐξ ὑποκειμενικῶν παραγόντων, ὅπως εἶναι ἡ κατάσταση τῆς ὑγείας τοῦ ἰδιοκτήτου ἤ τῆς οἰκογενείας του, δ) εἴτε λόγῳ τοῦ συνδυασμοῦ αὐτῶν τῶν γεγονότων καί περιστάσεων. Συνεπῶς, δέν νοεῖται φόρος ἐπί τῆς ἀκίνητης περιουσίας καθ’ ἑαυτῆς.
Φορολογητέα ὕλη, δέν δύνται νά ἀποτελέσῃ ἡ ἀκίνητη περιουσία καθ’ ἑαυτή, διότι δέν κινεῖται. Καί ὅ,τι δέν κινεῖται, ἀλλά ἁπλῶς ἵσταται ἤ, ἐν προκεμένῳ κατ’ ἀκρίβειαν κεῖται, δέν μαρτυρεῖ φοροδοτική ἱκανότητα ἐπ’ οὐδενί λόγῳ.
Φορολογητέα ὕλη δύναται νά ἀποτελέσῃ μόνο ὅ,τι κινεῖται στίς συναλλαγές καί ὑπό τήν προϋπόθεση ἡ κίνησή του νά ἀποτελεῖ ἀπόδειξη, ἤ ἔστω ἰσχυροτάτη ἔνδειξη, φοροδοτικῆς ἱκανότητος.
Τό κατά πόσον ἡ ἔνδειξη αὐτή εἶναι σύμφωνη πρός τά διδάγματα τῆς κοινῆς πείρας καί τό κοινῶς γνωστόν ὡς συνήθως συμβαῖνον, δέν εἶναι μόνον ζήτημα νόμου, ἀλλά εἶναι καί θέμα ἐλέγχου τῶν δικαστηρίων, προκειμένου να μήν ἀφίσταται ἡ νομοθετική πρόβλεψη, ἀλλά καί ἡ συγκεκριμένη ἐπιβολή, τοῦ φόρου, ἀπό τήν πραγματική φοροδοτική ἱκανότητα.
Στό ἄρθρο 78 τοῦ Συντάγματος γίνεται λόγος περί εἴδους περιουσίας πού δύναται νά προσδιορισθῆ ἀπό τόν νόμο ὡς “ἀντικείμενο τοῦ φόρου” (π.χ. κυριότητα ἤ ἐπικαρπία ἐπί ἀκινήτου, ἤ ὑπεραξία ἔργου τέχνης).
Ἀλλά, ἄλλο εἶναι τό ἀντικείμενο τοῦ φόρου, ὡς τεχνικός προσδιορισμός ἐκείνου τοῦ “εἴδους περιουσίας” πού δύναται νά φορολογηθῆ, καί ἄλλο εἶναι ἡ φορολογητέα ὕλη. Φορολογητέα ὕλη, προκειμένου περί Φ.Α.Π., εἶναι τό εἶδος τῆς περιουσίας, πού ὄχι μόνον τεχνικῶς δύναται νά προσδιορισθῆ ὑπό τοῦ νόμου ὡς δυνάμενο νά φορολογηθῆ, ἀλλά καί οὐσιαστικῶς, ἀπό ἀπόψεως φοροδοτικῆς ἱκανότητος, συνιστᾶ εἶδος περιουσίας πού ἀντικειμενικῶς “μαρτυρεῖ “, σχεδόν βοᾶ, τήν ὕπαρξη φοροδοτικῆς ἱκανότητος τοῦ ἰδιοκτήτου.
Παραδείγματος χάριν, τέτοια φοροδοτική ἱκανότητα, μαρτυρεῖ τραπεζικό δάνειο σέ πολιτικό, τοῦ ὁποίου ἠμελήθη ἡ εἴσπραξις καί παρεγράφη, καί ὡς ἐκ τούτου, κατ’ ἀρχήν, σώζεται ὁ πλουτισμός στήν περιουσία του. Ἤ μία περιουσιακή μεταβίβαση ἀκινήτου προς Α.Ε. ἤ Ε.Π.Ε., που ὅμως ἀφορᾶ οἰκία τοῦ Διευθύνοντος Συμβούλου τήν ὁποία αὐτός καρπώνεται ἐπί ἔτη ἀντί νά τήν ἐνοικιάζει, ὁπότε καί πάλιν πρόκειται γιά πλουτισμό, ἐνδεχομένως νόμιμο, ἀλλά φορολογητέο ὡς “εἶδος περιουσίας”.
Νά τό ποῦμε ἁπλᾶ, προκειμένου νά ἀναζητηθῆ τό συντομότερο μία ἄλλη, συνταγματική καί δίκαια, πηγή δημοσίων ἐσόδων: Ἀκίνητη περιουσία πού δέν παράγει πλουτισμό, εἰσόδημα, πρόσοδο, δέν εἶναι δυνατόν να φορολογεῖται καθ’ ἑαυτή.
Ἀκόμη καί ὁ φόρος ἰδιοκατοικήσεως, ἀφοῦ προϋπόθεση εἶχε τήν παραδοχή ὅτι ὁ φορολογούμενος δέν δικαιοῦται δωρεάν στεγάσεως στήν κατοικία του, ἀντισυνταγματικός ἦταν, ἀλλά διέφυγε τοῦ δικαστικοῦ ἐλέγχου συνταγματικότητος, διότι στήν ἀρχή θεσπίσθηκε μόνον γιά μεγάλες κατοικίες (ἄνω τῶν 100 τ.μ.). Τότε, ὅλες σχεδόν οἱ οἰκογένειες, ἐξαιρέσει τῶν πολύ πλουσίων, στεγάζονταν σε λιγώτερα τετραγωνικά. Θεωρήθηκε λοιπόν ὁ φόρος ἰδιοκατοικήσεως συνταγματικῶς ἀνεκτός, καθ’?οσον ἄλλωστε συνιστᾶ πραγματικά μικρή ἐπιβάρυνση γιά τόν μέσο φορολογούμενο.
Τοῦτο δέν προδικάζει ὅμως, τί θά γίνῃ μέ τήν συνταγματικότητα τοῦ σχεδιαζομένου ὡς μονίμου, “φόρου ἀκίνητης περιουσίας”, ἤδη μεγάλου ὕψους καί πολυτρόπως ἀδίκου, σέ συνθῆκες μάλιστα σοβαρῆς οἰκονομικῆς κρίσεως πού ἀπαξιώνει μέχρις ἐκμηδενισμοῦ τήν ἀκίνητη περιουσία καί ὁδηγεῖ στήν ἐκποίησή της “γιά ἕνα κομμάτι ψωμί”.
Στήν πρόβλεψη τέτοιου φόρου ἀκίνητης περιουσίας, τίθεται καί θέμα προστασίας τῆς ἐμπιστοσύνης τῶν διοικουμένων, ὅλων ἡμῶν, πού προγραμματίσαμε τήν ἐπαγγελματική καί οἰκογενειακή ζωή μας, μέ βάση τήν δυνατότητα κτήσεως ἰδιοκτησίας ἐλευθέρας παντός φορολογικοῦ βάρους (πλήν φόρου μεταβιβάσεως και φόρου κληρονομίας).
Ἡ ἀντίληψη, ὅτι δύναται νά φορολογεῖται ἡ ἰδιοκτησία καθ’ ἑαυτή, ἁπλῶς διότι αὐτή ὑπάρχει, χωρίς λόγο πού νά συνδέεται μέ πραγματική φοροδοτική ἱκανότητα ἐκ προσόδων ἤ πραγματικοῦ πλουτισμοῦ κτωμένου, ἤ εὐχερῶς δυναμένου νά κτηθῆ, ἐκ τῆς ἰδιοκτησίας, ἀποτελεῖ ἄδικο καί ἀφύσικο κατάλοιπο φεουδαρχικῶν καθεστώτων. Δέν προσιδιάζει οὔτε σέ εὐνομούμενη πολιτεία, οὔτε σέ ἐλεύθερη χώρα, οὔτε σέ ἐλεύθερους πολίτες.
Εἶναι μικρή ἡ ἀπόσταση, ἀπό τόν γενικό φόρο ἀκίνητης περιουσίας φυσικῶν προσώπων, καί δή ἐν μέσω οἰκονομικῆς κρίσεως, μέχρι ἕνα γενικό φόρο ἐπί αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς ὑπάρξεως τῶν φυσικῶν προσώπων.
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/11/blog-post_15.html#.UpOYsJG0XGU
ΣΧΕΤΙΚΑ:
Αντισυνταγματικότητα Της Φορολόγησης Ακινήτων Στην Ελλάδα by Iakovos Jazz
ΣΧΟΛΙΟ: Αρθρογράφε μου, στην Ελλάδα δε βρίσκεις το δίκιο σου επειδή δεν λειτουργεί το πολίτευμα και όχι επειδή δεν υπάρχει συνταγματικό δικαστήριο. Εάν θα υπήρχε θα δυσλειτουργούσε όπως όλα τα υπόλοιπα! Αλώστε, το σύνταγμα καταλύθηκε και το δημοκρατικό πολίτευμα καταργήθηκε ακριβώς επειδή δεν λειτουργεί η δικαιοσύνη . Τέλος, σε πληροφορώ ότι η σύσταση συνταγματικού δικαστήριου είναι κάκιστη ιδέα και βήμα πίσω όχι μπρος. Γιατί ;; Επειδή βάσει του συντάγματος ΟΛΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ είναι αρμόδια να εξετάσουν ένσταση αντισυνταγματικότητας.
Κεφάλαιο (οικονομικά) – Βικιπαίδεια
Κεφάλαιο ονομάζεται οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο (πχ κτίρια, μηχανήματα, γη, διανοητική ιδιοκτησία, χρήματα κλπ) που χρησιμοποιείται στην παραγωγική διαδικασία. Για παράδειγμα ένα κτίριο που στεγάζει εμπορικό κατάστημα είναι κεφάλαιο του τομέα λιανικού εμπορίου, ένα κτήμα που καλλιεργείται είναι κεφάλαιο του αγροτικού τομέα, κοκ. Αποτελεί τον έναν από τους δύο συντελεστές της παραγωγής, (ο δεύτερος είναι η εργασία, ενώ κατά άλλες ταξινομήσεις οι συντελεστές είναι τρεις: εργασία, “γη” και κεφάλαιο, και κατά άλλες πάλι τέσσερις μαζί και με την επιχειρηματικότητα).
«Κεφάλαιο», με μια στενή προσέγγιση, είναι το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων μιας επιχείρησης εταιρικής μορφής. Ωστόσο γενικότερα ο όρος «κεφάλαιο» σημαίνει απλά «πλούτος» ανεξάρτητα αν την ιδιοκτησία ή κυριότητα αυτού του πλούτου, δηλ. περιουσιακών στοιχείων, την έχει ο τομέας των επιχειρήσεων, των νοικοκυριών, των επιχειρήσεων ή οργανισμών μη εταιρικής μορφής, ή το κράτος.
Κατά τη ταξινόμηση των συντελεστών της παραγωγής σε 3 είδη, εργασία, “γη” και κεφάλαιο (δηλαδή εργασία, πρώτες ύλες και κεφάλαιο), οι οικονομολόγοι διακρίνουν μεταξύ των αναλώσιμων υλικών και των μη αναλώσιμων υλικών. Κατά αυτή την έννοια κεφάλαιο ονομάζονται τα στοιχεία του ενεργητικού που παραμένουν αναλλοίωτα κατά τη παραγωγική διαδικασία (κεφαλαιουχικός εξοπλισμός). Ωστόσο αυτή η ταξινόμηση είναι προβληματική από επιστημονικής άποψης, για παράδειγμα η έννοια του “αναλλοίωτου” είναι ασαφής από οικονομικής σκοπιάς, μπορεί να είναι διαφορετική από τεχνολογικής σκοπιάς, χημικής σκοπιάς κ.ο.κ.. Επίσης το κατά πόσο ένα στοιχείο είναι αναλλοίωτο ή μη αναλλοίωτο μπορεί να είναι σχετικό, ανάλογα με το βαθμό απόσβεσης ανά χρήση, την τεχνολογική απαξίωση εξοπλισμού υψηλής τεχνολογίας κ.ο.κ.. Άλλωστε η θεμελιώδης λογιστική εξίσωση, ενεργητικό=ίδιο κεφάλαιο+υποχρεώσεις, περιλαμβάνει αθροιστικά όλα τα στοιχεία του ενεργητικού, χωρίς να κάνει διάκριση σε κεφαλαιουχικά και μη- κεφαλαιουχικά. Εν ολίγοις η διάκριση αυτή μπορεί να είναι χρήσιμη για πιο ειδικευμένες αναλύσεις, αλλά είναι αμφίβολης χρησιμότητας όσο αφορά τους βασικούς/θεμελιώδεις ορισμούς της οικονομικής θεωρίας. Επίσης είναι ασυνεπής (μη-αυτοσυνεπής άρα απορριπτέα ως κομμάτι γενικής θεωρίας), καθώς είναι σαφές ότι στη πράξη τα χρηματικά διαθέσιμα κατατάσσονται στο κεφάλαιο και όχι στα αναλώσιμα, αν και είναι επίσης σαφές ότι το χρήμα δεν μοιάζει με κάτι που θα ονομάζαμε “κεφαλαιουχικό εξοπλισμό”. Έτσι λοιπόν η ταξινόμηση των συντελεστών καταρχήν σε 3 είδη ή καταρχήν σε 2 είδη, και η σχετική ορολογία δεν είναι ακόμα παγιωμένη. Η χρήση του όρου κεφάλαιο μπορεί να έχει μια μικρή ή μεγαλύτερη διαφοροποίηση ανά κλάδο των οικονομικών και της λογιστικής. Για παράδειγμα για τη μακροοικονομική η αύξηση αποθεμάτων των επιχειρήσεων λαμβάνεται εξορισμού ως (ανεπιθύμητη) αύξηση των επενδύσεων, δηλαδή αύξηση κεφαλαίου.
Απαιτώ να φορολογηθούν και τα βρακιά !
Γνωμοδοτικό Σημείωμα για τον Φόρο Κατοχής Μεγάλης Ακίνητης …
Τα παράλογα χαράτσια έφεραν ζημία 15 δισ. ευρώ
Οι θεατρικές παραστάσεις των βουλευτών γύρω από τον Ενιαίο Φόρο Ακινήτων συνεχίζονται.
Δ13 Δ/νση Φορολογίας Κεφαλαίου – Υπουργείο Οικονομικών
Σχέδιο Νόμου “Φορολογικές διαδικασίες και άλλες διατάξεις” , Αιτιολογική Έκθεση στο Σχέδιο Νόμου “Φορολογικές διαδικασίες και άλλες διατάξεις”
JusticeForGreece 
Άρθρο 27 (Ν. 4174/2013)
Μέθοδοι έμμεσου προσδιορισμού της φορολογητέας ύλης
1. Η Φορολογική Διοίκηση δύναται να προβαίνει σε εκτιμώμενο, διορθωτικό ή προληπτικό προσδιορισμό της φορολογητέας ύλης και με την εφαρμογή μιας ή περισσοτέρων από τις κατωτέρω τεχνικές ελέγχου:
α) της αρχής των αναλογιών,
β) της ανάλυσης ρευστότητας του φορολογούμενου,
γ) της καθαρής θέσης του φορολογούμενου,
δ) της σχέσης της τιμής πώλησης προς το συνολικό όγκο κύκλου εργασιών και
ε) του ύψους των τραπεζικών καταθέσεων και των δαπανών σε μετρητά.
Με τις ως άνω τεχνικές μπορούν να προσδιορίζονται τα φορολογητέα εισοδήματα των φορολογουμένων, τα ακαθάριστα έσοδα, οι εκροές και τα φορολογητέα κέρδη των υπόχρεων βάσει των γενικά παραδεκτών αρχών και τεχνικών της ελεγκτικής.
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ:
Παράνομη υπερφορολόγηση με στέρηση Ιδιοκτησίας και Δικαιώματος Δικαστικής Προστασίας
Pingback: Πώς να επιλύσετε τις διαφορές σας με την εφορία -Υποδείγματα Ενδικοφανούς Προσφυγής | 30-45.gr
Τετάρτη, 6 Αυγούστου 2014
Κρεμάστε έναν ιδιοκτήτη για παραδειγματισμό…!
Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η ιδιοκτησία για πολλούς, είναι μια ψευδαίσθηση ματαιότητας. Για άλλους όμως, είναι το βασικότερο οικονομικό μέγεθος στο πέρασμα από τη φεουδαρχιική στην αστική κοινωνία… Αυτή λειτούργησε ως εγγυήτρια δύναμη στην πιστοληπτική ικανότητα των κρατών και εταιρειών, αυτή οργάνωσε και τις πρώτες δημοκρατίες. Αυτή όμως έδιωξε και τον κακόμοιρο τον Αδάμ από τον παράδεισο…
Στην Ελλάδα, η ακίνητη περιουσία διέφερε πάντα από την υπόλοιπη Ευρώπη. Πάντοτε είχαμε καθεστώς μικροιδιοκτησίας και την επίφαση μιας περιουσιακής βάσης για όλα τα στρώματα και όλες τις τάξεις. Ακόμα και αν δεν μπορούσες να αγοράσεις κάτι νόμιμα, σου επέτρεπαν να χτίσεις αυθαίρετο…! Γιατί το έκαναν; Δήθεν, για να προλάβουν την προλεταριοποίηση άλλων κοινωνιών αλλά στην πραγματικότητα, για να εξασφαλίσουν πιο ισχυρά πελατειακά δίκτυα εξάρτησης. Η μικροιδιοκτησία ήταν πάντα για τους Έλληνες το σημείο αναφοράς αλλά και ένα όπλο εκβιασμού από το πολιτικό σύστημα. Γι΄αυτό μας άφησαν όλους να επενδύσουμε σε γη και σπίτια, μη έχοντας άλλο τρόπο ανάπτυξης της οικονομίας. Γι αυτό μας έπρηξαν τόσα χρόνια να λένε ότι η «ατμομηχανή της οικονομίας» είναι η οικοδομή…
Να λοιπόν που ήρθε η ώρα να μας τη φέρουν πισώπλατα και μάλιστα με τον πλέον επώδυνο τρόπο. Γνωρίζω ανθρώπους που θα χάσουν με μαθηματική ακρίβεια τουλάχιστον τη μισή τους περιουσία στα επόμενα πέντε χρόνια. Γνωρίζω άλλους που θα εκποιήσουν την άλλη μισή για να ανταποκριθούν στους φόρους. Αλλά γνωρίζω και κάποιους που αδιαφορούν και συνεχίζουν να συσσωρεύουν πλούτο, απολαμβάνοντας την ασυλία του δημόσιου χρήματος με διάφορες μεθόδους.
Αντί λοιπόν να ληφθούν μέτρα ανάπτυξης, μετατοπίζοντας την οικονομία σε πραγματικά μεγέθη, συνεχίζουν να μαστιγώνουν αλύπητα τους ιδιοκτήτες ακινήτων. Τι κι αν τους λένε οι νοήμονες Ευρωπαίοι πως πουθενά δεν φορολογείται κάτι που δεν αποδίδει αξία. Τι κι αν γελάνε όλοι με τις μπακαλίστικες τακτικές τους. Αυτοί επιμένουν να καταστρέφουν κόσμο και να υπερασπίζονται φανατικά το άθλιο μπαταχτσίδικο κράτος μαζί με το «στρατό» και τους «αξιωματούχους» του. Ούτε λίστες φοροφυγάδων άνοιξαν ούτε δημόσιους «κηφήνες» απέλυσαν. Μόνο τους εύκολους στόχους ισοπεδώνουν: Ιδιοκτήτες και ελεύθερους επαγγελματίες.
Είναι φανερό λοιπόν, πως ήρθε η ώρα να κρεμάσουν τον αφελή ιδιοκτήτη που ακολούθησε απλά τον δρόμο της μικροκαπιταλιστικής ελληνικής οικονομίας. Που έπρεπε δηλαδή να επενδύσει τον κόπο του; Στην κρατικοδίαιτη ιδιωτική οικονομία, στο χρηματιστήριο, στην έρευνα που δεν υπήρχε, στην αγροτική οικονομία των επιδοτήσεων ή μήπως σε ομόλογα ελληνικού δημοσίου…; Πως έπρεπε να συμπεριφερθεί οικονομικά σε ένα αλλόκοτο κράτος που κραύγαζε παντού πως όλα περνούν μέσα από τα «δίκτυα» της λαμογιάς και της εξάρτησης;
Εδώ και δύο αιώνες, δεν δόθηκε ποτέ στον Έλληνα, ένα πεδίο υγιούς οικονομίας για να εμπιστευτεί την προσωπική του ευδοκίμηση. Απλά, η χώρα μοιράστηκε σε «φιλέτα» και «ξεροκόμματα» για να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι. Αυτό δεν ήταν καπιταλισμός αλλά ένα τριτοκοσμικό παζάρι μικροσυμφερόντων. Το όνειρο κάθε επαρχιώτη ήταν για δεκαετίες, πότε θα έρθει στην Αθήνα να διοριστεί στο δημόσιο, να χτίσει σιγά σιγά τριώροφο για την οικογένεια και αυθαίρετο στη Λούτσα για εξοχικό… Κανείς δεν του έδωσε τη δυνατότητα να επενδύσει τον κόπο του στην ανάπτυξη του δικού του τόπου. Κανείς δεν βοήθησε στην εκβιομηχάνιση, στην αστικοποίηση, στην εξαγωγική ανάπτυξη της περιφέρειας. Κανείς δεν καλλιέργησε την κουλτούρα συλλογικής διάθεσης της ιδιοκτησίας προς όφελος του συνόλου (συμμετοχή σε εταιρείες, σε υγιείς συνεταιρισμούς, σε μεταποίηση και εμπόριο). Και όποτε αυτό δοκιμάστηκε, για τα μάτια του κόσμου, απέτυχε εξαιτίας του άθλιου κομματικού κράτους που διέλυε τα πάντα πριν ακόμα, τα δημιουργήσει.
Έτσι και τώρα. Αφού πρώτα κατέστρεψαν τη χώρα πολιτιστικά, αισθητικά, περιβαλλοντικά και πολεοδομικά, αυθαιρετώντας παντού, είναι έτοιμοι να εκτελέσουν τους ιδιοκτήτες που έπεσαν στην παγίδα. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η απαξίωση της περιουσίας των Ελλήνων θα επιφέρει τσουνάμι καταστροφικών επιπτώσεων. Στις τράπεζες, στο δανεισμό, στην επιχειρηματικότητα, στις συναλλαγές, στην ασφάλεια και στην κοινωνική συνοχή θα επέλθει τέτοια αναστάτωση που μπορεί να τινάξει στον αέρα την οποιαδήποτε στοιχειώδη σταθερότητα πάει να εδραιωθεί ως τώρα.
Η ανταποδοτική εισφορά των πολιτών στη συλλογική ευημερία της κοινωνίας είναι σοφό και δημιουργικό καθήκον (δεν θα βρεις πολλούς Δανούς να διαμαρτύρονται για τους φόρους τους…). Η υπερφορολόγηση των ακινήτων όμως, για χάρη της οποιασδήποτε «τρελοπαρέας» της Μυκόνου και των «ιερών» υπαλλήλων του δημοσίου είναι απλά «πλιάτσικο» και φασισμός.
Ας ελπίσουμε ότι από Φθινόπωρο, θα βάλει κάποιος την πρώτη φωνή να γεμίσει το Σύνταγμα από πραγματικούς αγανακτισμένους, από πλειοψηφίες ανέργων, ελεύθερων επαγγελματιών και ιδιοκτητών που δεν ανέχονται άλλο τις «κρεμάλες» που στήνονται κάθε μέρα για δικαίους και αδίκους. Γιατί αυτή η βουβή και «στωική» μοιρολατρία άρχισε να γίνεται πια εκνευριστική για όλους μας. Το βαρέλι είναι πράγματι τελείως τρύπιο. Όμως αυτοί συνεχίζουν, εκτός από τα δισεκατομμύρια, να ρίχνουν μέσα πλέον και πτώματα..!
azampoukas@gmail.com
http://www.capital.gr/Articles.asp?id=2080215
EUROPEAN COURT OF HUMAN RIGHTS
SECOND SECTION
CASE OF R.Sz. v. HUNGARY
(Application no. 41838/11)
JUDGMENT
STRASBOURG
2 July 2013
FINAL
04/11/2013
…..
In the case Michel Bourgès-Maunoury, Marie-Louise Heintz v Direction des services fiscaux d’Eure-et-Loir concerning the compatibility with European Union primary law of a national provision on the procedure for calculating a wealth tax, Advocate General Cruz Villalón reiterated that the principle that rules governing tax law and the exercise of fiscal power must not have confiscatory effects is a “well-known and widely-recognised idea” (Case C‑558/10, Michel Bourgès-Maunoury, Marie-Louise Heintz v Direction des services fiscaux d’Eure-et-Loir 12 Dec 2011, OJ C-46, 12, Opinion of AG Villalón).
IV. COMPARATIVE LAW
Germany – Federal Constitutional Court
19. In a judgment of 22 June 1995, the Federal Constitutional Court held that, according to Article 14 of the Basic Law, the use of property served the purpose of private gain and the public good. In that sense, property tax, combined with other taxes, might take no more than 50% of the income from property (Halbteilungsgrundsatz). The overall tax burden should moreover not run counter to the principle of equality demanding the division of burden depending on the contributing capacity (BVerfG, 2 BvL 37/91, 22.6.1995).
In its subsequent decision of 18 January 2006 (BVerfG, 2 BvR 2194/99, 18.01.2006), the Federal Constitutional Court found that even though tax load fell within the ambit of Article 14 of the Basic Law, that is, the protection of property, the overall burden through business and personal income tax, in the particular circumstances, did not infringe the complainant’s right to property. In the instant case the overall tax burden in business and personal income tax combined amounted to 57.58%. The Federal Constitutional Court noted in this regard that it was permissible to charge high income with higher tax burden, as long as the taxable person, after deduction of the relevant tax, disposed of a remaining income representing his private performance.
France – Conseil constitutionnel
20. In decision no. 2007-555 DC (16 August 2007; Act pertaining to work, employment and purchasing power), the Conseil constitutionnel held as follows[7]:
“24o The requirement deriving from Article 13 of the declaration of 1789 would not be complied with if taxation were to be of a confiscatory nature or subjected a certain category of taxpayers to an excessive burden in comparison with their ability to pay taxes. The principle of the capping of the proportion of a tax household’s income allocated to paying direct taxes, far from infringing the principle of equality before public burden sharing, is intended to avoid a patent infringement of this same principle;”
Switzerland – Federal Supreme Court
21. The Federal Supreme Court held that a taxation scheme that is confiscatory in its effects and not limited in time would infringe the essence of the right to property (Decisions of the Federal Supreme Court, BGE 106 Ia 342, 349; BGE 128 II 112, 126). To date, the Federal Supreme Court has not found that any taxation scheme was confiscatory.
Decision no. BGE 128 II 112, 126 contains the following passage:
“10 bb) … In taxation matters, however, it [the guarantee of property, as set out in Article 26 of the Federal Constitution] does not go beyond the prohibition of confiscatory taxation. Therefore, a tax to be levied may not damage the very essence of private property. It is the task of the legislative branch to preserve the substance of the taxpayer’s assets and to allow him the chance to create new ones. In fact, a tax rate expressed in percentages is not the only decisive criterion in order to determine whether a taxation scheme has a confiscatory effect. It is necessary to examine the burden of the imposition for a rather long period and by not taking into account extraordinary circumstances. In order to accomplish this, all specific facts must be taken into consideration: the length and the gravity of the interference as well as the accumulation with other taxes or charges and the possibility to shift the tax to another person …”.
Decision of the Federal Supreme Court no. 2P.139/2004 contains the following passage:
“4.2 The Federal Supreme Court has held that it is not compatible with Article 26 of the Federal Constitution if an annuity for life, inherited by bequest, of initially CHF 2200 per month is – regardless of the ability to pay other taxes of the person in receipt of the pension –taxed at 55 % in total, in terms of inheritance and income taxes as well as other expenses, which (taking into account of the tax sum due for over CHF 200,000) were necessary for their financing (Decision P.1704/1984, published in: ASA 56 p. 439 et seq.). In that specific case the specific circumstances were relevant because the heir could not secure her own existence after paying the taxes for the annuity for life.”
http://hudoc.echr.coe.int/sites/eng/pages/search.aspx?i=001-121958#{“itemid”:[“001-121958”]}
Οι φόροι στην περιουσία είναι καραμπινάτη ληστεία !
Δεν υπάρχει “αντικειμενική αξία” στον κόσμο. Δεν υφίσταται, ως έννοια. Κάθε πράγμα έχει αξία ανάλογη με το τίμημα που είναι διατεθειμένος να καταβάλει ένας αγοραστής. Το ίδιο ετοιμόρροπο σπίτι μπορεί να το θέλει κάποιος μόνο για το οικόπεδο και κάποιος άλλος με σκοπό να ξοδέψει μια περιουσία για να το αναστηλώσει επειδή του αρέσει το φενγκ-σούι του. Αν καίγομαι για μετρητά αύριο, μπορεί να πουλήσω όσο-όσο σήμερα, στη μισή τιμή που θα μπορούσα να πετύχω αν περίμενα κάνα δυό χρόνια. Κάθε αξία -και των ακινήτων και των κινητών και των εμψύχων και των αψύχων- είναι υποκειμενική και μόνο!
Όλη η φιλολογία σχετικά με την αξία της ακίνητης περιουσίας, βασίζεται σε μια θεμελιώδη διαστροφή: τη φορολόγησή της. Κι επειδή πρόκειται για γενικευμένη διαστροφή, σχεδόν την έχουμε αποδεχθεί! Κι όμως, ο μόνος νόμιμος και λογικός φόρος είναι στο εισόδημα. Από τη στιγμή που φορολόγησες το εισόδημά μου και πήρες το μερίδιο του κράτος, το υπόλοιπο είναι ΔΙΚΟ μου! Το τι θα το κάνω είναι ΔΙΚΟ ΜΟΥ θέμα. Μπορεί να το φάω στα μπουζούκια, να αγοράσω έργα τέχνης, να το βάλω στην τράπεζα, να πάρω μετοχές, να πάρω αντίκες, να το δώσω σε ελεημοσύνες, να το κάψω, να το παστώσω, να πάρω κότερο να πάμε μια βόλτα ή να πάρω ένα άλογο να φύγω στα βουνά. Τι σε κόφτει το τι θα κάνω τα χρήματα που έχεις ήδη φορολογήσει; Με ποια λογική κάποιες από αυτές τις δραστηριότητες τις ξαναφορολογείς; Με ποια λογική, ας πούμε, το να έχεις ένα σκάφος στην Ελλάδα με την μεγαλύτερη, αναλογικά, ακτογραμμή στον κόσμο είναι πολυτελής διαβίωση και το να πετάς ντάνες με γαρδένιες στη Σούλα Μπούλα δεν είναι;
η συνέχεια εδώ: https://justiceforgreece.wordpress.com/2014/09/26/οι-φόροι-στην-περιουσία-είναι-καραμπι/
Η ορθή ερμηνεία του συντάγματος είναι ότι ο καθένας είναι υποχρεωμένος να δώσει κάθε χρόνο για τον κοινό κορβανά, ένα μέρος των χρημάτων που του περισσεύουν αφού καλύπτει την αξιοπρεπή διαβίωση του.
Αλλιώς θεωρείται ότι το κράτος δεν σέβεται την αξία του ανθρώπου και το δικαίωμα του στην ζωή. Αν δούμε όμως τα συνολικά ποσά που το κράτος απαιτεί εκβιαστικά, θα δούμε ότι πολλές φορές ξεπερνά κατά πολύ το ίδιο το εισόδημα. Και όλα αυτά, αφού τα πήρε χονδρά από τον καθένα χωριστά, μέσω έμμεσων φόρων ( ΦΠΑ, φόρος κατανάλωσης κλπ)
Το σπίτι σου βέβαια δεν είναι φετινό εισόδημα και το κράτος δεν σου ζητάει ένα μέρος του. Δεν σου ζητάει ένα δωμάτιο ή ένα τοίχο ή την σκεπή αλλά …. χρήματα !